Gabriella van Rosmalen

Ik vind het, uit schuldgevoel, nog steeds moeilijk om te zeggen, maar gelukkig is het wel het geval: ik heb het trauma dat ik tijdens de aanslag in Nice heb opgelopen (grotendeels) verwerkt. Voor mij superfijn natuurlijk, maar ik had nooit kunnen bedenken dat dat ervoor zou zorgen dat ik uit een tv-programma werd geknipt.

Midden augustus kregen Wim en ik de vraag of we mee wilden doen aan een tv-programma van de Publieke Omroep over aanslagen en rampen. We zouden een aantal vragen van kijkers krijgen die normaal gesproken niet gesteld durven worden. Na lang wikken en wegen besloten we het te doen. We vinden het allebei heel belangrijk om te laten zien dat je ook sterker uit zo'n trauma kan komen, helemaal voor slachtoffers van aanslagen die nog niet zover zijn als wij. Dit gaf ik dan ook meerdere keren aan tijdens onze telefonische intake. Verwacht van ons geen verdrietige verhalen, want wij hebben, na het ontdekken van de zwangerschap van Mae, besloten ervoor te vechten en dat doen we nog steeds. Dat werd helemaal begrepen en het bedrijf achter het programma vond het ook heel fijn dat we er zo positief in stonden.

De opnames

Wim regelde vrij van zijn werk, ik bracht Mae onder bij mijn ouders en samen vertrokken we naar Hilversum. Allebei waren we een beetje gespannen, omdat we niet voor onze lol een uur lang worden doorgezaagd over wat wij in Nice hebben gezien en hoe klote de maanden daarna zijn geweest. Ik vond het, helemaal sinds ik zoveel mooie reacties na de uitzending van ‘M' mocht ontvangen, vooral heel belangrijk dat we een voorbeeld konden zijn voor slachtoffers die minder sterk uit de strijd zijn gekomen.

De vragen vielen op zich mee, maar al na de opnames zei ik tegen Wim dat we vast niet de antwoorden hadden gegeven die ze (voor mijn gevoel) wilden horen. Ja, ik heb nog regelmatig nachtmerries over Nice, maar nee, ik ben niet bang voor de dood. Ik ben ook niet boos op de dader en inmiddels laten we ook geen dingen meer links liggen uit angst voor een nieuwe aanslag. Volgens de opnameleider was alles echter helemaal goed gegaan.

‘Grappig' detail: net na de opnames kwam ze naar ons toe om te vragen hoe het was gegaan. Nog voor we antwoord konden geven, zei ze: “Ja, het is voor ons ook niet makkelijk hoor, om al die verhalen aanhoren.”

Lekker empathisch wel.

Eruit geknipt

Een paar weken later werd ik gebeld. De opnameleider hing aan de telefoon. Ze vond het vervelend om te zeggen, maar we waren eruit geknipt omdat de balans niet goed was. Helemaal prima, doe vooral wat het beste is voor het programma. Ik was echter wel benieuwd waar die balans dan de mist in ging. Na flink wat draaien zei ze dat we het trauma te goed verwerkt hadden en er te positief instonden. Daardoor pasten we niet mooi in het verhaal. Met andere woorden: er was te weinig drama.

Ik vind het echt niet erg dat we eruit geknipt zijn en dat meen ik uit de grond van mijn hart, maar die reden voelt zo ontzettend fout. Het voelt alsof ik daar keihard had moeten huilen om een beetje serieus genomen te worden. Het spijt me, maar zo staan wij er niet in. Het is voor ons, soms dagelijks, soms wekelijks nog steeds knokken tegen het trauma, maar we hebben het wel een plekje gegeven en dat zorgt ervoor dat ik niet in janken uitbarst als me wordt gevraagd wat er die dag is gebeurd.

We hebben er even flink van gebaald, helemaal omdat we van tevoren hebben aangegeven hoe wij erin stonden, maar nadat Wim en ik er samen over hebben gepraat, hebben we besloten het maar als een compliment te zien. Laat mij maar lekker blij en positief in het leven staan, daar word ik veel gelukkiger van dan van een tv-carrière.