Gabriella van Rosmalen

Een vlaag van verstandsverbijstering, een actie omdat de verveling toesloeg of gewoon mee willen doen met de hype. Ik heb geen idee wat me bezielde toen ik ging puzzelen in Corona-tijd, maar een ding weet ik wel zeker en dat is dat ik er spijt van heb. Er is echter geen weg meer terug. Dat kreng moet af.

Niet omdat ik zo principieel ben van mezelf. Welnee, absoluut niet. Er zijn heel wat hobby's voortijdig gesneuveld omdat mijn veel te korte spanningsboog de tijdsduur niet aankon. Weet je nog die tijd dat ik mijn krullen terug wilde? De Curly Girl Methode is fantastisch, maar het kostte me twee keer per week ruim een half uur en dan zat het nog niet zoals ik wilde. Dat werd hem dus niet. En ik heb in mijn fanatieke fitnesstijd ook ooit de ambitie gehad om een pull-up te kunnen. Dat bleek moeilijker te zijn dan ik dacht, dus ook daarin verloor ik op een gegeven moment mijn interesse.

Maar nu zit ik dus vast aan een puzzel van duizend stukjes en dit keer is opgeven geen optie. Uit principe niet. Omdat manlief heeft gezegd dat ik hem toch niet af krijg.

Je begrijpt nu natuurlijk wel dat opgeven geen optie meer is.

Puzzelen in Corona-tijd zorgt voor afleiding

Hij zei dat natuurlijk niet zomaar, want Wim kent me ook langer dan vandaag. Hoe enthousiaster ik start, hoe eerder ik er klaar mee ben. En in het begin vond ik het nog best leuk, want het zorgde voor wat afleiding. Niet iedere avond geconfronteerd worden met rotnieuws over het rotvirus, maar gewoon lekker alle stukjes bij elkaar zoeken. Toen was het ook nog best makkelijk, want door de baby in het middenstuk zie je vrij snel welke stukjes er bij elkaar horen.

Maar daarna begon de groene ellende. De baby zit namelijk in een vijver (eerlijk is eerlijk: dat vind ik ook een beetje zielig), omgeven door groene bladeren van een lelie. Het is een takke-werk om alle verschillende kleuren groen van elkaar te onderscheiden, vooral omdat ik niet wist dat er zoveel tinten groen zijn.

De puzzel moet af voordat de baby komt

Als Wim niet tegen me had gezegd dat ik zou falen, dan had ik het allang opgegeven. Maar goed, dat gaat dus niet meer. Er is geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om Wim gelijk te geven.

Ik puzzel inmiddels met mijn ziel onder mijn arm, wat het er niet makkelijker op maakt. Ik denk dat ik nog zo'n 150 stukjes moet en dan is hij af. Het goede nieuws is dat ik er dus al 850 heb gelegd, het slechte nieuws is dat ik geen groen meer kan zien. Iedere dag sleep ik mezelf een uur naar de puzzeltafel om te passen, te meten, te schelden en te mopperen. Als ik een flinke reeks heb kunnen maken, ben ik euforisch, maar het gebeurt ook weleens dat ik net zes stukjes verder ben.

Ik heb met mezelf afgesproken dat de puzzel af moet zijn voordat Koekje komt en volgens mijn zus komt Koekje niet zolang de puzzel niet af is. Je snapt dus wel dat ik met flink wat druk boven mijn in duizend stukjes geknipte Anne Geddes Baby hang.

Als ik het kreng af heb, neem ik mezelf plechtig voor nooit meer te puzzelen. Help jij het me herinneren als ik er toch weer over begin?