Gabriella van Rosmalen

Al ruim elf weken mag ik mezelf de trotse moeder van twee bloedjes van kinderen noemen. Ik kan nog niet op tegen mama's die dit al jaren doen, maar ik durf inmiddels wel een mening te vormen over hoe het gaat. Valt het moederschap met twee kindjes mee of tegen?

Ik ben bevallen in de coronatijd en de eerste weken was manlief nog thuis. Na drie weken ging hij weer aan het werk, maar omdat hij alsnog in de woonkamer zat, vielen de lasten redelijk te verdelen. Als Lewis brulde om de boob en Mae tegelijkertijd ontzettend nodig (want dat gevoel komt direct op zodra je broer honger heeft) moest plassen, kwam het goed uit dat Wim nog in de buurt was. Maar na vijf weken vertrok hij toch echt weer richting kantoor en stond ik er drie dagen per week alleen voor.

Vlekken in m'n nek

Ik kwam er al snel achter dat ik er niet goed tegen kan als alle drie m'n alarmpjes (Toeter incluis) tegelijkertijd afgaan. Op een of andere manier ontstaat er in mijn hoofd kortsluiting en overzie ik de boel niet meer. Niet handig, aangezien dat meerdere keren per dag gebeurt. Vooral de eerste weken werd ik hier ontzettend zenuwachtig van. Als we gingen wandelen, raakte ik Spaans benauwd van Lewis' huiltjes, een kwekkende Mae en Toeter die overal wil snuffelen. De vlekken stonden bijna letterlijk in m'n nek.

Wanneer Wim na het werken weer thuis kwam, zat ik compleet uitgeput aan de keukentafel en was ik blij dat er een paar handen bij kwam om de boel te entertainen. Deze periode viel me stiekem behoorlijk zwaar en heel eerlijk gezegd vond ik het ook niet altijd leuk. Natuurlijk was (en ben!) ik ontzettend dankbaar voor het feit dat ik de moeder van Mae en Lewis mag zijn, maar af en toe wist ik niet hoe ik het allemaal voor elkaar moest krijgen.

Rust in de tent

Goed nieuws! Inmiddels hebben we een ritme te pakken en dat dit nieuwe ritme zo'n succes is, komt echt door mijn twee moppies. Lewis slaapt sinds een paar weken overdag boven in z'n wiegje en Mae speelt lekker op haar gemakje door als ik hem naar bed breng. Ook leert ze beter dat ze soms even moet wachten en durf ik op mijn beurt Lewis te laten jammeren als Mae mij nodig heeft.

Mocht de vlam toch weer in de pan slaan, probeer ik even een stapje terug te doen en te kijken naar wat eerst moet. Wilt Mae drinken en heeft Lewis honger? Dan verzorg ik eerst mijn oudste wup, omdat ik dat het snelst gedaan heb. Daarna kan ik ook rustig met Lewis zitten, zonder dat Mae de hele tijd om haar water vraagt.

Daarnaast zorg ik ervoor dat ik tijd voor mezelf heb. Overdag lukt dat uiteraard niet en dat is ook helemaal niet erg. Ik plan tegenwoordig ‘s avonds tijd in om te lezen of te werken. Iedere avond pak ik minimaal 30 minuten een boek over persoonlijke ontwikkeling of marketing erbij en richt ik me daarop. Ook blog ik weer iets gestructureerder. En als je me al wat langer volgt dan vandaag, dan weet je dat ik van de structuur en lijstjes ben!

Er komen ongetwijfeld tijden aan die nog pittiger zijn dan deze, maar voor nu ben ik ontzettend trots op m'n gezin!