Gabriella van Rosmalen

Wim doet nooit iets zomaar. Toen hij bedacht dat hij zelf cocktails wilde maken, had hij binnen een no-time 48 flessen drank, een shaker en fancy glazen in huis. En nadat hij besloten had een blog te beginnen, stond zijn website binnen een week live met de meest spectaculaire features erop. Nu is zijn hobby hardlopen. Voordat Mae en ik het wisten, crossten we in onze rode Kia Picanto (Annie genaamd) heel Drenthe door om papa aan te moedigen.

Eerlijk is eerlijk, mijn man is er alleen maar op vooruitgegaan sinds hij rent. Hij is fitter, een heel stuk gezonder, heeft zelfs een blokjesbuik en kan zijn emoties kwijt. Als hij niet lekker in z'n vel zit, trekt hij zijn hardloopschoenen aan en komt hij terug met al zijn gedachten op een rijtje. Ik moedig dus alleen maar aan dat ie rent.

Maar dat het direct zo'n pleuris-end moet zijn, vind ik dan wel weer een beetje jammer.

50 kilometer dwars door het Drentse landschap

Wim besloot namelijk mee te doen aan een ultra marathon, wat betekent dat hij minimaal 50 kilometer moet afleggen. En hij koos ook nog eens voor de editie in het Drentse Rolde, een kleine tweeënhalf uur hier vandaan. Gelukkig voor mij woont er een hele goede vriendin in de buurt van deze plaats die ik normaal niet zo vaak zie. We besloten er een ‘vekansie' (zoals Mae zegt) van te maken en een hotel te boeken. Hierdoor werd het een leuk uitje voor ons allemaal.

Langzaam begon ik aan het idee te wennen. Oké, Wim was vaak weg om te trainen en ook het dagelijkse menu werd langzaam aangepast naar de dingen die hij nodig had, maar wat had hij er zin in!

Klaar voor en klaar mee

Op de dag van de run was Wim er helemaal klaar voor en ik ondertussen wel een klein beetje klaar mee. Het ging alleen nog maar over die wedstrijd, wat hij aan moest en welke spullen er allemaal in zijn tas moesten. We stonden ruim op tijd aan de start en Wim brulde nog maar eens alle instructies: waar ik moest staan, wat ik moest meenemen en vooral hoe laat ik overal moest zijn. Ik knikte trouw ja en amen, nam me voor dit nooit meer goed te vinden en moedigde hem flink aan toen hij vertrok.

Gelukkig mocht ik de hele dag genieten van het gezelschap van mijn Drentse vriendin (en tevens mede-Kraantje-Pappie-fangirl!) en haar superleuke gezin. Mae speelde lekker met de jongste knapperd en ik vermaakte me ook prima. Hierdoor vlogen de uren voorbij. Ik ben echt ontzettend blij met zulke lieve mensen, ze hebben zo goed voor ons gezorgd!

Zorgen maken

Rond 16.30 uur gingen we richting de finish om iedereen weer binnen te halen. Er rende ook een sportvriend van Wim mee en hij kwam al snel onder de vlaggen door. Ondertussen ontving ik een appje van Wim dat het niet zo goed ging. En even later nog een, waarin hij meldde dat zijn ingewanden eruit kwamen. Ik begon me toen toch wel lichtelijk zorgen te maken. Waar was hij aan begonnen en waarom deed hij zichzelf dit aan?

De ontknoping van de Indian Summer Ultra laat ik aan manlief zelf over, je kan hem vinden op zijn blog. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend trots op hem ben, wat de uitkomst ook zou zijn geweest. Hopelijk laat hij de lange afstanden voorlopig even links liggen, maar als hij dat niet doet, steun ik hem met ziel en zaligheid.