Gabriella van Rosmalen

40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle tijd, plus een dag extra zitten, maar inmiddels hebben we kennis mogen maken met de knappe Lewis. Iedere maand schrijf ik een nieuw hoofdstuk van zijn dagboek en vertel ik hoe het met hem en met ons gaat. Deze maand: je krijgt een helmpje op.

Liefste Koekje,

Vorige maand zei ik dat je jouw arme moedertje al dat chagrijn niet aan moest doen en daar heb je naar geluisterd. Alhoewel je nog steeds een stevig ochtendhumeurtje kan hebben, ben je de rest van de dag weer lekker vrolijk. Ook gaat het slapen, zowel overdag als ‘s nachts, hartstikke goed. In slaap komen vind je nog weleens lastig, maar als je eenmaal tukt, tuk je ook lekker door.

Je hebt je eerste woordje te pakken en die gebruik je ook te pas en te onpas. Zonder overdrijven denk ik dat je hem wel 300 keer per dag zegt. We horen namelijk alleen nog maar ‘die, die, die!' van jou, waarmee je heel enthousiast naar het door jou felbegeerde voorwerp wijst. In 9 van de 10 gevallen is het iets wat jij helemaal niet mag hebben. Denk aan een kop hete koffie, een glazen kandelaar of iets kleins van je zus. Je wijst ook regelmatig naar eten dat niet van jou is, want dat is veel interessanter dan je eigen bordje. Mama's pap opeten? Echt wel! Pap uit je eigen bakje? Je bent toch niet gek? Wat denkt mama wel niet…

Waar je me wel echt grijze haren mee bezorgt, is al dat klimmen en klauteren van je. Omhoog kom je heel vaak, maar je valt ook regelmatig van de stoel, vensterbank, Toeter of simpelweg over je eigen voeten. Hoe goed ik ook oplet en wat ik ook doe, als ik drie tellen niet naar je kijk, zit je ergens bovenop waar je helemaal niet hoort. Nog even en ik rol je in bubbeltjesplastic, voorzien van een helmpje en een airbag.

Zonder gekheid, mama moppert wel op je, maar ze is ook ongelooflijk trots!

Heel veel liefs,

Mama