Gabriella van Rosmalen

Zelfmedelijden, we zijn er allemaal ontzettend goed in. Als iets niet loopt zoals we willen, dan gooien we er al snel een ‘dat heb ik weer' tegenaan. Want erge dingen overkomen echt alleen jou. Toch?

Onze trouwdag komt er weer aan en in tegenstelling tot veel mensen, kijk ik daar niet met een fijn gevoel op terug. De dag was geweldig, maar nog geen week later maakten mijn man en ik van dichtbij de aanslag in Nice mee. Dit hebben we allebei een plek in ons leven gegeven, maar rondom 8 en 14 juli speelt de pijn, het verdriet en soms ook de boosheid weer op.

Survivors guilt

Ik heb mezelf nooit afgevraagd waarom het mij moest overkomen. Ik zat eerder aan de andere kant van het spectrum. Een tijdlang gunde ik het mezelf niet om nog te leven, omdat er zoveel jonge kinderen waren omgekomen of zwaargewond geraakt. Kinderen die ik heb zien liggen, ouders in totale paniek ernaast. Pas sinds een paar maanden weet ik dat dit een naam heeft: survivors guilt.

Je kan het nobel noemen, jezelf op willen offeren voor een ander, maar eigenlijk was mijn gedachten ook gewoon een vorm van zelfmedelijden. Wat was het erg wat ik had meegemaakt.

En begrijp me niet verkeerd, het was ook ronduit klote. Sterker nog, als ik minder nette woorden mocht gebruiken van m'n moeder, dan had ik dat gedaan. Maar wordt het leven beter als je in hetzelfde treurige cirkeltje blijft draaien?

Lik verf erop en gaan!

Om te voorkomen dat ik in deze minder fijne periode datzelfde cirkeltje weer opzoek, geef ik mezelf regelmatig een schop onder m'n kont. De wijze lessen die Ymkje Hoekstra deelt op Instagram helpen daar vaak bij. En Gerard Cox deed deze keer ook een flinke duit in het zakje. Hij gooide er in een tv-programma namelijk de oneliner in de titel uit.

Als het leven geen zin heeft, dan maakt het maar zin.

Gerard Cox

Dat hou ik mezelf ook voor als ik richting een paniekaanval dreig te gaan of dingen veel te somber zie. Ik maak maar zin! Ik smeer een extra lik verf op m'n gezicht, trek m'n mooiste kleren uit de kast (oké, niet de allermooiste want peuter en baby in huis), eet extra gezond (want daardoor voel je jezelf echt beter) en ik ga ervoor. Het is jezelf voor de gek houden in haar puurste vorm, maar voor mij werkt het als een tiet.

Soms, heel soms, geef ik er even aan toe. Dan huil ik, eet ik een reep chocola, scheld ik op het feit dat mijn trouwdag van me is afgepakt en dat ik nooit meer zonder verdriet aan die dag terug kan denken. Maar daarna is het klaar. Het leven is veel te mooi om vaak verdrietig te zijn.