Gabriella van Rosmalen

Weet je dat ik het heel stom vind klinken als ik zeg dat ik een terroristische aanslag heb overleefd? Ik heb het ook best lang niet zo gezien, totdat Slachtofferhulp mij erop wees dat de grens tussen leven en dood bij ons maar 100 centimeter was. 1 stap naar voren op de Promenade des Anglais en ik had onder de vrachtwagen gelegen, in plaats van ervoor gestaan. Toen had ik opeens door dat je niet alleen iets kan overleven als je gewond bent, maar ook als je de dood met een uitgestrekte arm kan aanraken. En weet je wat het gekke is? Toch heeft Nice me ook veel gebracht. 

Je hoort mensen die iets traumatisch hebben meegemaakt weleens zeggen dat ze het verschrikkelijk vonden, maar dat ze het ook niet hadden willen missen omdat het ze tot iets gevormd heeft wat ze anders niet hadden geworden. Ik vind dat super mooi, maar zover ben ik nog niet. Als ik terug in de tijd zou kunnen gaan en 1 ding mag veranderen, zou ik een andere bestemming kiezen voor mijn huwelijksreis. Dan hadden we € 100,- meer voor een vliegticket neergelegd en lekker naar Budapest gegaan.

Alleen nu telt

Maar het heeft geen zin om terug te kijken en ergens spijt van te hebben. Je verandert er namelijk geen ene ruk mee. Na de aanslag voelde ik me ontzettend schuldig omdat ik gewoon was weggerend en niet aan de slachtoffers heb gedacht die hulp nodig hadden. Ik heb ze zien liggen, sommigen dood en anderen met een kans op overleven, maar het enige waar ik aan kon denken was dat we weg moesten.

Het schuldgevoel was na de aanslag zo ontzettend heftig, dat het me lichamelijk pijn deed, als een touw dat steeds strakker en strakker om mijn lichaam werd getrokken. Ik werd zelfdestructief en deed dingen die in ‘normale staat' totaal niet bij me zouden passen, maar het kon me allemaal niet meer schelen.

Pas na een aantal weken nam het schuldgevoel af, mede door heel veel te praten met Slachtofferhulp en met Wim. Ik zag in dat ik geen enkele keuze had gemaakt. Ik besloot niet om weg te rennen, ik deed het gewoon. Niets in mij was betrokken bij deze beslissing omdat het er geen 1 was. Het instinct nam het over van mijn hoofd en rende weg. Maar weet je wat er echt voor gezorgd heeft dat ik het schuldgevoel aankon? Door in te zien dat ik het toch niet meer kon veranderen. Ik verspil mijn energie niet meer aan de gedachtes ‘had ik maar' en ‘waarom heb ik niet'.

Bewust genieten

Dat is echter niet het enige dat de aanslag in Nice mij gebracht heeft. Bovenstaand inzicht geldt voor mij alleen, maar bij deze weet ik dat ik ook namens manlief spreek. Sinds Quatorze Juillet genieten wij veel bewuster van alle mooie dingen die we meemaken. Uiteraard zijn dat er ontzettend veel samen met Mae, maar ook zomerse avonden in de tuin met een wijntje kunnen hierdoor opeens super bijzonder worden. Of wanneer we met z'n tweetjes een date hebben en iets heel lekkers eten. We noemen dit ‘onze geluksmomentjes' en zeggen dit ook altijd tegen elkaar als we er 1 ervaren. Het inzicht dat alles opeens anders kan zijn zit er bij ons zo diepgeworteld in, dat we niet anders kunnen dan alle mooie dingen in het leven omarmen en hier bewust van genieten.

Na de aanslag heb ik me ontzettend vastgehouden aan 1 spreuk: 

Someday I'll write poems about this, but first I must survive it.

De tranen stromen over m'n wangen terwijl ik dit schrijf, maar opeens besef ik me dat ik er met deze blog voor gezorgd heb dat het ‘someday' is en dat ik het gered heb.