Gabriella van Rosmalen

“Wat nou als het lukt, mama? Ik weet je hebt je druk gemaakt. Maar ik hou voet bij stuk vandaag. Want wat nou als het lukt, mama?” Het is een van mijn favoriete nummers van Kraantje Pappie. De ‘mama' in het liedje ben ik zelf, want ik heb dit de laatste weken regelmatig hardop tegen mezelf moeten zeggen.

Mijn laatste dag bij mijn werkgever zit erop. Ik heb er bijna 4 jaar gewerkt en ook veel meegemaakt. Ik was nog geen jaar in dienst toen ik vanwege Nice een tijdje niet kon werken. En eenmaal weer op de rit, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Het eerste dat mijn teamleider tegen me zei toen ik na mijn verlof weer op werk kwam, was: “Je contract liep af, maar ik wil je toch houden, dus ik heb het omgezet naar onbepaalde tijd.” Natuurlijk heeft iedere werkgever zijn mindere kanten, maar voor mij is altijd enorm goed gezorgd. Ik ben er gegroeid als mens, heb veel geleerd over social media, gelachen met leuke collega's, mooie gesprekken gehad en uren rondjes langs de singel gelopen.

Wat kost het me en wat levert het me op?

Maar het is goed zo. Ik voel dat het mijn tijd is om te groeien en mijn dromen achterna te gaan. Deze keuze ‘kost' me mijn vaste contract, maar het levert me ook veel op. Sowieso een enorme bak aan hernieuwde levenslust en zin om van alles te ondernemen. Daarnaast heb ik de afgelopen tijd veel nieuwe mensen leren kennen die me weer van alles vertellen. Ik verleg mijn grenzen en ga nieuwe uitdagingen aan, zoals praten over mijn ervaringen met Slachtofferhulp in een talkshow.

Of ik het eng vind? Doodeng. Ik heb het gevoel dat ik het MOET waarmaken en de angst dat ik gigantisch ga falen. Deze belemmerende overtuigingen zou ik allemaal niet hebben als ik gewoon ‘op mijn plek' was blijven zitten, maar dan had ik ook alle bovenstaande voordelen niet mogen ervaren.

Genieten, vallen en weer opstaan

Dus ‘wat nou als het lukt, mama' heb ik vervangen door ‘het gaat me lukken'. Ik ga De Blogbaas tot een succes maken en dat ga ik doen door ontzettend te genieten, te vallen en weer op te staan. Waarschijnlijk ga ik nog 100 keer tegen Wim zeggen dat het toch wel een grote stap was, spreek ik mijn twijfels uit tegen vriendinnen en huil ik uit bij mijn moeder, maar ik ga het gewoon doen.

Ondernemersleven, ik ben er klaar voor!

En weet je wat nou het allermooiste is? Als ik het kan, kan jij het ook. Ga dus je droom achterna, maak iedere grote beslissing met je hart en laat je niet tegenhouden door die stomme, oervervelende stemmetjes in je hoofd. Denk op zo'n moment aan Kraantje en zing gewoon keihard: “Maar wat nou als het lukt, mama!”