Gabriella van Rosmalen

Het zit erop: na 6 blogs en evenveel therapiegesprekken kan ik mijn piekerhoofdstuk afsluiten. Wat heb ik geleerd, waar moet ik nog aan werken en wat hebben jullie me bijgebracht? 

Normaal gesproken zou ik nog 1 á 2 afspraken hebben, maar omdat het einde van de zwangerschap nadert, hebben we besloten dat een nieuwe sessie niet praktisch zou zijn. Het laatste gesprek bracht me nog veel inzichten en zorgde er ook voor dat ik dit hoofdstuk echt kan afsluiten. Er komt geen deel 2, er zitten geen mitsen en maren en er is ook geen ontsnappingsroute. Wel is er een vangnet voor als ik na de bevalling hulp nodig heb. Ben ik 100% genezen en piekervrij? Absoluut niet, maar een stuk blijer en gelukkiger ben ik wel.

Taartdiagram

In het laatste gesprek zag ik in dat ik me alleen maar focus op het kleinste deel van de taartdiagram. In 99% van de gevallen gaat het goed en dat zorgt ervoor dat de taartdiagram bijna helemaal vrolijk geel is. Ik concentreer me echter maar op dat ene ieniemienie puntje, dat ene zwarte puntje van 1% wat laat zien dat het ook weleens fout gaat. Want die gedachte is reëel: het gaat nooit altijd goed. Maar is het reëel om je op dat ene procentje te focussen en maakt dat de wereld mooier?

Sinds ik me hier bewust van ben, roep ik mezelf veel eerder tot de orde. Ja, de gedachte over een aanslag, het krijgen van een verdrietig bericht of iets anders naars is reëel, maar het is geen waarheid. Dat het kan gebeuren, betekent niet dat het ook gebeurt. Heeft het piekeren dan zin of kan ik de gedachte beter loslaten?

Ik ben niet alleen

Ik weet nog dat ik mijn eerste blog over het piekeren met knikkende knieën scheef. Niet veel mensen wisten dat dit een (groot) probleem was en het op deze manier publiekelijk maken, was eng. Maar ik bleek een trendsetter. Na mij bekenden prins Harry en prins William dat zij te maken hadden met psychische klachten en 3FM kwam zelfs met een hele campagne: #OpenUP.

En niet alleen grote namen brachten naar buiten dat ze er af en toe doorheen zaten. Ik heb talloze berichtjes gehad van mensen met dezelfde klachten. Hoe rot ik het ook voor diegenen vond (en vind), het zorgde er wel voor dat ik niet het gevoel heb alleen te zijn. Piekeren, angsten, dwanghandelingen, depressieve gedachten, het zijn allemaal gevoelens waar meer mensen mee te maken hebben. Het maakt jou en mij niet gek, niet bijzonder. Hooguit een tikje gevoelig.

Ik wil iedereen bedanken die mijn blogs heeft gelezen en van wie ik steun heb mogen ontvangen. Ik hoop dat het delen van mijn verhaal ervoor gezorgd heeft dat minder mensen zich eenzaam voelen en dat je erover kan en mag praten. Schaam je niet en weet dat je altijd bij iemand (in ieder geval bij mij) terecht kunt.