Gabriella van Rosmalen

Het leven van een peuter is heerlijk. Je doet namelijk gewoon waar je zelf zin in hebt en zegt overal nee op. En denken je papa en mama daar op dat moment anders over? Dan ga je op de grond liggen en heel hard huilen, net zolang tot 1 van de 2 capituleert omdat zijn oren beginnen te bloeden.

Of ik zojuist het leven van mijn dochter Mae heb omschreven? Misschien. Het feit is dat zij met een gigantische snelheid de ‘nee-fase' in is geschoten, want alles is nee. Behalve als mama nee zegt, dan is het opeens het stomste woord ever. Als ik dat in mijn hoofd haal, kijkt ze me aan met een blik die zeggen wel: “Jij ontaarde moeder, wat doe je nou?”

Tergend gejengel

Eerlijk? Ik vond het in het begin echt heel lastig om mee om te gaan. Natuurlijk is het goed dat ze weet wat ze wil en dat ze dit ook aangeeft, maar daar hoeft ze toch niet de hele tijd bij te huilen? Ik merkte dat iedere huilbui (wat geen echte huilbui was, meer een soort tergend gejengel) ervoor deed zorgen dat mijn emmertje steeds iets verder volliep. Het is net alsof iemand met zijn nagel steeds over hetzelfde stukje van je huid krast. In het begin is het gewoon vervelend, maar dan opeens gaat het bloeden en doet het echt zeer.

Nee uit macht der gewoonte

Maar na een dag of 2 vaker op de grond te hebben gelegen, dan rechtop te hebben gestaan, kregen we samen de slag te pakken. Mae had door dat ze echt niet overal haar zin in kreeg, en ik zag in dat ik soms best wel snel nee zei. Ik vroeg mezelf af of ik echt niet wilde dat ze (bijvoorbeeld) de bal van de glijbaan gooide of dat ik eigenlijk gewoon nee zei uit macht der gewoonte. Hierdoor kwam ik er ook achter dat ik ook veel sneller nee zei als ik moe was of wat aan mijn hoofd had. Daar bracht ik dus verandering in.

Nu zeg ik nog maar zo'n 1 miljoen keer per dag nee. Als ze bijvoorbeeld op de vensterbank wil klimmen en zich vanaf daar met een rotgang op de bank wil laten valen. Of als het haar grappig lijkt om met haar kleine kinderwagen midden op straat te gaan lopen. Oh en als ze wil helpen koken en haar houten fruit per se in mijn koekenpan moet, zeg ik ook nog steeds nee. Ik heb dan 100% kans op een jengelende Mae, maar daar moet ik maar mee leren leven totdat ze 18 is.

Hoe deed jouw peuter het in deze fase? En nog belangrijker: hoe ging jij daar zelf mee om?