Gabriella van Rosmalen

Na twee dagen ziekenhuis was het zover: ik ‘mocht' bevallen. De dokters brachten het heel blij en ik was dat zeker ook, maar tegelijkertijd schoot de paniek dwars door mijn lijf. Nu kwam de pijn! 

Wim was nog onderweg naar het ziekenhuis toen mijn vliezen werden gebroken. Dit gebeurde door een arts assistent die bijgestaan werd door een co-assistent. Er hoorde ook nog een gynaecoloog bij, maar die kwam pas als het echt leuk werd. Daarnaast werd ik geflankeerd door twee (enorm lieve!) verpleegkundigen die het sociale aspect op zich namen. Zij verzorgden de complimentjes en letten goed op dat manlief, die vlak na het breken van de vliezen binnenstapte, niet flauwviel.

Nooit meer weg

De arts assistent verliet de kamer met de woorden: “Dit duurt nog wel even. Probeer uw rust te pakken, slaap wat en dan kom ik over 2 uur weer eens kijken.” Een uurtje later stond ze echter weer naast mijn bed, omdat het gezellige weeënoverzichtje Tafelbergen liet zien. Ik had zoveel weeën dat ik niet eens meer aan normaal ademen toekwam en constant aan het puffen was:

‘De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug'. 

Op sommige momenten veranderde mijn mantra echter automatisch in:

‘De-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg'. 

Bezorgd vroeg de arts assistent of ik het nog wel trok, en dat antwoord was helaas nee. Volgens haar moest ik deze pijn 8 uur vol kunnen houden en ik was na een uur van constante weeën al aan het einde van mijn Latijn. Vol enthousiasme werd er dus een ruggenprik ingejast en kon ik eindelijk weer ademen.

Ken ik u niet ergens van?

Maar voordat ik echt goed kennis kon maken met de gestipte varkentjes die inmiddels boven mijn hoofd vlogen, kreeg ik een onbestemd gevoel: ze komt! En wel ja, 30 minuten na de ruggenprik had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik beginnen aan het laatste stukje van de reis.

Dit was ook het moment dat het dus ‘leuk' werd en waarop de gynaecoloog zich kwam voorstellen. Tussen alle sensatie door kwam die naam me bekend voor en ik bleek gelijk te hebben: de dokter woont op een plek waar ik vaak met Toet wandel!

Nu maar hopen dat ik hem nooit bij de plaatselijke supermarkt tegenkom…

Krijsend en al

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het persen het minste onderdeel van de hele bevalling vond. Het is zo'n overweldigend gevoel en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Gelukkig had het vijfkoppige gezelschap rond mijn bed daar geen last van, want ik werd buitengewoon enthousiast aangemoedigd. Zelfs zo enthousiast dat Wim tijdens het persen ook zijn adem inhield en bijna onderuit ging.

Na een paar keer flink gas geven en een beetje hulp, lag er opeens een krijsend bundeltje liefde op mijn borst. Binnen 4,5 uur was het gebeurd: ik had een kind op de wereld gezet! En stiekem was ik daar best wel heel erg trots op.

Dan komt het moment dat de schade wordt opgenomen door de artsen. Ben ik voor altijd verplicht om op een zwembandje te zitten? En hoe komt Mae door haar eerste testen heen?