Gabriella van Rosmalen

40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle tijd, plus een dag extra zitten, maar inmiddels hebben we kennis mogen maken met de knappe Lewis. Iedere maand schrijf ik een nieuw hoofdstuk van zijn dagboek en vertel ik hoe het met hem en met ons gaat. Deze maand: 9 maanden op, 9 maanden af.

Lief Koekje,

9 maanden (en 1 dag) heb je in mijn buik gezeten en nu ben je alweer 9 maanden een luidruchtig en intens geliefd onderdeel van ons gezin. Je bent een kleine lachebek die er ook niet voor terugdeinst om zijn stem te laten horen. Op standje laag overvliegende straaljager, zeg maar.

Het is geen geheim dat jij net zo erbarmelijk slaapt als dat jouw zus vroeger deed. Maar het lijkt echt de goede kant op te gaan. Inslapen doe je inmiddels helemaal zelf in je ledikant en ‘s nachts neem je steeds vaker genoegen met alleen een speentje ‘pluggen'. Nog steeds brengen we weleens een uur op het krukje naast je bed door, maar je hebt ook al meerdere malen een uur of vijf achter elkaar geslapen. Precies op tijd, want je vader en moeder waren bijna de wanhoop nabij.

Weet je wat mama ook bijna nabij is? Een nieuwe rug. Het kruipen vond je toch niet zo'n goed idee en daarom ben je maar direct gaan lopen. Aangezien je dat nog niet zonder onze hulp kan, lopen wij met een kromme rug halve marathons door de woonkamer. Inmiddels heb ik een flinke bochel gecreëerd, maar jou neerzetten is niet echt een optie. Voor je het weet gaat het luchtalarm weer af.

Over een weekje gaat (hopelijk) het kinderdagverblijf weer open. Aan de ene kant ben ik daar blij om, want het is behoorlijk jongleren met twee knapperds thuis en een hele bulk aan werk. Maar ik ga met z'n viertjes samen zijn ook wel weer heel erg missen.

Potverdorie, kleine knappe man, wat ben ik ongelooflijk trots op jou. Je groeit en bloeit!

Mama houdt van jou.

Hele dikke knus,

Mama