Gabriella van Rosmalen

40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle tijd, plus een dag extra zitten, maar inmiddels hebben we kennis mogen maken met de knappe Lewis. Iedere maand schrijf ik een nieuw hoofdstuk van zijn dagboek en vertel ik hoe het met hem en met ons gaat. Deze maand: temperamentvol is het nieuwe normaal

Liefste Koekje,

Mijn knappe kleine tuinkabouter! We beginnen met het slechte nieuws: je haar is nog niet aangegroeid. In het vorige hoofdstuk vertelde ik dat we je haar hebben afgeschoren na een compleet mislukte kapbeurt. Het wordt langzaam weer wat langer, maar we hoeven ‘s ochtends nog niet de gel erbij te pakken. We houden het er gewoon op dat je iets minder kaal bent dan een maand geleden.

De afgelopen weken is er veel gebeurd met als knaller onze verhuizing. Sinds 19 maart wonen we in het oude huis van jouw opa en oma, mijn papa en mama. We kregen de mogelijkheid om dit mooie huis te kopen en dat grepen we natuurlijk met beide handen aan. Het grootste voordeel is dat jij, Mae en Maggie nu allemaal een eigen kamer hebben. In ons oude huis sliepen jij en je zus noodgedwongen samen op een kamer. Dat was vaak gezellig, maar als jij moeite met slapen had, hield je Mae ook wakker. Niet ideaal en daarom zijn we dan ook heel blij met ons nieuwe huis.

Dat was voor jou natuurlijk wel een beetje gek. Het huis kende je al, maar opa en oma waren er niet en wij gingen ook niet terug naar ons oude plekje. Gevolg: een hoop gebrul, veel ondeugende dingen en nachtenlang boos naar je papa en mama kijken. Jouw temperament werd het nieuwe normaal.

Inmiddels zijn we een halve maand verder en heb je gelukkig je plekje een beetje weten te vinden. Er zit nog steeds een flinke kop op, maar daar is je karakter ook wel een beetje naar. Je onderneemt graag van alles en vindt het onzin om je dan aan de regels te houden.

Mama vindt dat niet, dus je hebt pech.

Maar ik hou nog steeds van je tot aan de maan en weer terug.

Heel veel liefs,

Mama