40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle tijd, plus een dag extra zitten, maar inmiddels hebben we kennis mogen maken met de knappe Lewis. Iedere maand schrijf ik een nieuw hoofdstuk van zijn dagboek en vertel ik hoe het met hem en met ons gaat. Deze maand: een dubbele onderkin en een meisjes-broertje.
Lief Koekje,
Ik kan bijna niet geloven dat je al twee maanden bij ons bent! Op het moment van schrijven lig jij naast me op de bank. Tijdens het knuffelen ben je in slaap gevallen en heb ik een lekker plekje voor je gemaakt. Je voetjes rusten tegen m'n been aan, want met gebogen beentjes knor jij, gek genoeg, het lekkerst.
Slapen doe je als een roosje. Je hebt soms moeite om zelf in slaap te vallen en dan brul je de hele boel bij elkaar. Maar de laatste tijd val je steeds vaker zelf in slaap en doe je overdag ook meer tukjes in je eigen bed. ‘s Nachts doe je het fantastisch. Je wordt alleen wakker als je honger hebt en je valt daarna bijna altijd weer als een tevreden ventje in slaap.
De check bij het consultatiebureau hebben we ook achter de rug. Je bent in een maand tijd een knappe 1,5 kilo aangekomen. Je vader en ik vermoeden dat al die grammen zich gehuisvest hebben in je onderkin, want die heeft een serieus formaat. Je bent een prachtig staaltje Hollands Glorie waarvan je kan zien dat je niet omkomt van de honger. Daar ben ik dan weer ontzettend trots op, want ik mag je al twee maanden borstvoeding geven. Van tevoren had ik niet durven hopen dat het voeden zo goed zou gaan! Je drinkt wel vaak, maar ook goed en ik vind het geweldig om te doen. Hopelijk kunnen we het samen nog heel wat maanden volhouden.
Mae is nog steeds stapelgek op je. Haar motto is ‘een uur niet geknuffeld, is een uur niet geleefd'. Ik had verwacht dat ze moeite zou hebben met je komst, maar niets is minder waar. Al vroeg ze laatst wel of ze de volgende keer een meisjes-broertje mocht hebben.
Lieve Lewis, mijn allerliefste beertje, we houden ontzettend veel van je!
Kus,
Mama
Geef een reactie