Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: onze eerste ontmoeting en een liefdesverklaring. 

Lief Erwtje,

Vandaag hebben we je voor het eerst gezien en ik moet eerlijk tegen je zijn: je ziet er nog wat ‘wolkerig' uit. Nee hoor, je bent nu al het mooiste kindje op aarde. Of nou ja, bijna op aarde dan.

Ik zag totaal niets op de echo, behalve een groot, pluizig bolletje in een zwart gebied. Totdat de gynaecoloog iets aanwees en ik je hartje zag kloppen. Ik denk niet dat ik dat ooit nog eens vergeet, zo bijzonder was dat. Dit was de eerste keer dat ik je een soort van in levende lijve zag, Lief Erwtje.

Ik vind het wel jammer dat onze eerste ontmoeting tot stand kwam met een inwendige echo. Dat is geen pretje, kan ik je vertellen. Mijn moeder, jouw oma, zei dat ze dat met een rietje deden, maar dit leek eerder op de versnellingspook van een flinke SUV. Aan de “Dit kunt u even voelen” van de gynaecoloog was niets gelogen. Ik voelde het inderdaad. Maar ja, toen bedacht ik me ook weer dat dit niet de laatste keer was dat ik in deze uiterst oncharmante positie lag en dat jouw hoofd dáár ook ooit eens uit moet. Wat een feestje, ik kijk er nu al naar uit.

We hebben mooie nieuws al aan twee van jouw ooms en tantes verteld. Nou ja, het zijn niet echt je oom en tante, maar wel hele goede vrienden van je papa en mama. En het lijkt me zo gezellig als iedereen die hier vaak thuis komt, voor jou voelt als een oom of tante. Eigenlijk weet nu al zeker dat er straks heel veel mensen gek op je zijn. In ieder geval je papa en ik.

Sterker nog, stiekem hou ik nu al van je. Gek is dat eigenlijk, he?