Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: hou op, schei uit.

Lief Erwtje,

Wil jij eens even heeeeel snel ophouden met zo snel zo groot te worden? Kind, wat ga jij snel. Op mentaal vlak maak je de laatste weken zoveel stappen. Ik denk dat daar ook de peuterpuberbuien waar ik eerder over schreef vandaan kwamen. Je telt ineens tot 10 en vraagt aan mij of ik niet zo grappig wil doen. I kid you not. Toen ik haar aan het plagen was, zei ze: “Mama, niet zo grappig doen!”.

Je komt steeds bijdehanter uit de hoek. Als papa of ik treuzelen, horen we regelmatig een ‘hup hup' voorbij komen en je bent ook niet zomaar meer om de tuin te leiden. Laatst speelden we verstoppertje met Nijntje, maar jij was halverwege alweer met wat anders bezig. Nijntje bleef echter flink brullen, waarop jij op een gegeven moment zwaar geïrriteerd reageerde: “Jahaaa, ik kom zo, Nijntje!”

Alsof ik mezelf hoorde.

Op het kinderdagverblijf blijf je nog steeds een beetje onzeker, alsof je daar niet helemaal uit de verf komt. Thuis ben je al maanden zindelijk, maar bij ‘de kindjes' durf je niet altijd aan te geven dat je moet plassen. Je begint gelukkig wel steeds meer te babbelen tegen de juffen en kan daardoor iets beter vertellen wat er aan de hand is.

Nog maar een paar weken en dan ben jij niet meer de enige kleine wup in huis. Ik ben ontzettend benieuwd of het je straks lukt om de aandacht te verdelen. Toch best gek als er straks een andere baby bij mama op schoot zit. Maar daar denken we tegen die tijd wel over na. We gaan eerst nog 7 weken samen knuffelen!

Mama houdt van jou tot aan de maan en weer terug.

Liefs,

Mama