Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: mama gaat op pad en het potje doet zijn intrede.

Lief Erwtje,

Dit is mijn laatste dagboek van jouw tweede levensjaar. In mijn volgende editie staat er '24' in de titel en ben jij gewoon een peuter geworden. Nou groei jij de laatste tijd zo hard dat ik je nog amper dreumes kon noemen, hoor. Je benen reiken tot in de hemel en we kunnen stellen dat je niet de lengte van je papa hebt.

Wel lijkt zijn tijdperk te zijn aangebroken. Waar het tot voor kort mama voor en mama na was, wordt het nu ook steeds meer ‘papa'. Dat vind ik zelf wel fijn, want ik wist allang dat papa net zo'n goede knuffelaar is als ik. En het gaf mij ook mooi de gelegenheid om alleen op pad te gaan. ‘s Avonds stuurde papa mij een foto waarop jij een lekker ijsje aan het eten was, met de woorden: ‘Het is voor ons ook feest.' Jullie vermaken je dus wel met z'n tweeën.

Je groeit niet alleen in de lengte, maar ook in wat je allemaal kan. Zo hebben we het potje geïntroduceerd en ga je daar nu regelmatig op zitten. Het duurt nog wel even voordat we de luiers de deur uit kunnen doen, maar ik vind het nu al super knap dat je zo je best doet!

Ik denk dat de tijd van stilte nu ook wel echt voorbij is, want je babbelt de oren van ons hoofd. Je combineert nu ook woordjes en de zin, hoe gek dan ook, ‘paarse bloemen' is favoriet.

Volgende maand hangen we de slingers op, moppie, maar de komende 30 dagen ga ik nog lekker genieten van het feit dat jij mijn kleine dreumes bent!