Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: nee zeggen is niet altijd handig en Toeter als beste vriend. 

Lief Erwtje, 

Vandaag ben je anderhalf jaar oud. Anderhalf! Dat is bijna net zo'n groot statement als toen je 1 werd. Op die dag heb ik mijn baby ingewisseld voor een dreumes, maar ik heb nu het gevoel alsof ik soms een halve peuter in huis hebt. 

Wel een halve peuter die de laatste tijd verdacht vaak nee zei. Sterker nog, dat was je antwoord op bijna iedere vraag die ik je stelde. Grappig dat je het vond, joh.

“Gaan we met Toeter wandelen?”
“Nee!” 

“Zullen we je jas en je schoenen aantrekken?”
“Nee!” 

Lachen, gieren, brullen deed je, totdat je ook een keer heel hard nee riep tegen wat lekkers en je het daarna niet meer kreeg. Oh oh, wat was nee opeens een rot woord! Niet heel veel later zei je voor het eerst ja en gelukkig gebruik je dat nu ook regelmatig. Vooral als ik je iets te eten aanbied, want dat lesje heb je wel geleerd. 

Waaraan ik ook kan zien dat je echt een dametje wordt, is dat je overal mee wilt helpen. We dekken samen de tafel en na het eten, brengen we met z'n allen de borden naar de keuken. Ook vind je het helemaal geweldig als je Toeter eten mag geven. Vaak ga je er nog even naast staan om hem de juiste aanwijzingen te geven. Hij moet natuurlijk wel op de correcte manier zijn bordje leeg eten, net als jij! 

Ik hou al ontzettend veel van je sinds je geboren bent, maar hoe groter je wordt, hoe verliefder ik naar je ga kijken. Zoals je staat te delegeren (denk je dan, want mama blijft gewoon de baas), met je buikje vooruit en je vingertje puntig omhoog. Ik hoop dat je voor altijd dat lieve, vrolijke Mae'tje blijft dat je nu bent.