Gabriella van Rosmalen

In de #fitmom reeks lees je iedere maand hoe een fitte mama haar bevalling heeft ervaren, en hoe zij haar fitte leven weer oppakt. Ik bijt de spits af met Ymkje Hoekstra, die niet 1, niet 2, maar 3 verschrikkelijk knappe ventjes op deze aarde zette. 3, dames en heren. Drie! Je zou zeggen dat Ymkje begraven wordt onder een stapel luiers, maar niets is minder waar. Deze fitte mama is gewoon weer in de crossfitbox te vinden. Hoe ze dat voor elkaar krijgt? Dat legt ze je aan de hand van de volgende 10 vragen uit! 

Omdat je het verhaal van een drieling niet zomaar even in een paar regels samenvat, heb ik het interview opgedeeld in 2 stukken. Vandaag lees je alles over hoe zij haar zwangerschap heeft ervaren en hoe de lieve Diede, Max en Kars geboren zijn. Volgende week deel 2 met daarin haar leven na de bevalling.

Gab: Hoe vaak was jij met sport bezig voordat je zwanger werd en wat deed je?

Ymkje: Ik ben sinds 4,5 jaar behoorlijk fanatiek aan het crossfitten. Op hoogtijdagen deed ik dit wel 6x per week, de laatste jaren zo’n 4x per week. En om aan te geven hóe fanatiek we zijn: toen we anderhalf jaar geleden verhuisd zijn, hebben we een rek in onze tuin laten zetten, waardoor we ook thuis onze work-outs kunnen doen.

Gab: Ben je tijdens je zwangerschap bezig geweest met het feit dat je aankwam en met sporten? Of heb je het tijdens deze periode losgelaten?

Ymkje: Ik vond het feit dat mijn lichaam zo veranderde wel een dingetje. Omdat er 3 kleintjes in mijn buik zaten, ging dit ook nog eens mega snel. Al snel was ik niet meer in staat om de gewone crossfit work-outs mee te doen. Dit was te intens en te zwaar. Ik heb toen zelf mijn work-outs bedacht, gebaseerd op de onderdelen die bij crossfit aan de orde komen. Dit was voornamelijk lichte krachttraining om soepel en een beetje sterk te blijven. Daarnaast deed ik zwangerschapsyoga en pilates. Dit heb ik volgehouden tot week 28, toen belandde ik in het ziekenhuis en mocht ik niets meer. Dat de kilo’s er in snel tempo bij kwamen, heb ik geprobeerd los te laten. Al vond ik het wel een dingetje dat ik op een gegeven moment zwaarder was dan mijn vriend.

Gab: En toen kwam het moment dat je drie prachtige jongens op deze wereld zette! Hoe heb je de keizersnede ervaren en heb jij tijdens deze giga gebeurtenis iets gehad aan je sportieve verleden?

Ymkje: Tja, wat een ervaring was dat! Met 28 weken ben ik met voorweeën in het ziekenhuis beland. Hier was ik flink van geschrokken; de zwangerschap ging tot dusverre zó voorspoedig… De dag ervoor stond ik nog plantjes te planten in de tuin (achteraf niet heel verstandig…) en opeens lag ik op een verloskamer, waar de tafels met gereedschap al klaar stonden om 3 baby’s geboren te laten worden. Dit vond ik mentaal heel heftig. Ik was nog niet klaar om afscheid te nemen van mijn buik, merkte ik. Gelukkig kreeg ik nog een kleine 3 weken om me voor te bereiden op de komst van onze mini’s.

Toen ik met 31 weken weer voorweeën kreeg, wist ik dat ze nu wel écht gingen komen. Eenmaal in het ziekenhuis, bleek hier geen plek te zijn op de neonatologie voor 3 baby’s en dus moest ik á la minute worden overgeplaatst naar Utrecht. Naast het feit dat ik in een ander ziekenhuis moest bevallen, betekende dit voor mij ook dat ik er mee akkoord moest gaan dat ik middels een keizersnede zou bevallen. In Utrecht is het beleid dat bij een drieling standaard een keizersnede wordt uitgevoerd. Heel jammer, want ik wilde graag natuurlijk bevallen. Echter staat de gezondheid van de drie voorop en die konden ze in Utrecht beter garanderen wanneer ze via een keizersnede ter wereld zouden komen.

Eenmaal in Utrecht werden mijn weeën steeds heftiger en uiteindelijk zijn op zondagochtend om 10 voor 2 binnen 4 minuten Diede, Max en Kars geboren. Wat magisch om je eigen kindjes dan eindelijk te zien, die je al die maanden al hebt voelen bewegen. Omdat ze nog heel klein waren, werden ze meteen meegenomen en klaargemaakt voor de couveuse. Zodra het kon, werd ik met bed en al naar ze toe gebracht om kennis te maken.

De dagen die volgden bestonden uit veel bezoekjes aan de neonatologie. Gelukkig herstelde ik zelf vrij vlot van de keizersnede. Na een paar dagen kon ik voor mijn gevoel wel weer prima lopen, maar gelukkig was daar mijn vriend die me verplicht in de rolstoel zette. Achteraf gezien wel goed, want anders was ik veel te hard van stapel gelopen, denk ik.

Ik heb absoluut heel veel gehad aan het feit dat ik fit de zwangerschap in ging. Sowieso heb ik tijdens mijn zwangerschap nauwelijks lichamelijke klachten gehad. Dat komt grotendeels doordat ik gewoon fit was, daar ben ik van overtuigd. Ook mijn herstel ging vlot. De eerste weken was mijn wond nog wat pijnlijk, maar al snel moest ik mezelf er echt aan herinneren niet te veel te tillen. Dat is een goed teken, denk ik.

Gab: Heb je er moeite mee gehad om het sportieve leven weer op te pakken? En hoe heb je dit precies aangepakt?

Ymkje: Eerlijk gezegd vond ik dit best moeilijk. Aan de ene kant had ik onwijs veel zin om weer te starten, maar aan de andere kant keek ik er ook vreselijk tegenop: dit is wel de ultieme confrontatie met wat je hebt moeten inleveren op je fitheid. Stond ik voorheen met gemak 100 kilo te deadliften, nu had ik al moeite met 25 kilo. Daarvoor moest ik wel even een knop omzetten in mijn hoofd. Ik ben na ongeveer 8 weken weer rustig aan begonnen: beetje rekken en strekken en voorzichtig wat gecontroleerde oefeningen zoals squats, deadlifts en presses. In eerste instantie ben ik bij ons thuis in de tuin gaan trainen, naar eigen inzicht. Ongeveer 14 weken na mijn keizersnede ben ik ook weer rustig aan gaan meedoen met crossfit workouts in de box. Hierbij let ik vooral goed op dat de bewegingen die ik maak, goed aanvoelen. Ik ben er van overtuigd dat de manier van trainen bij crossfit heel geschikt is na een zwangerschap, mits je goed naar je lijf luistert en focust op een goede uitvoering van de oefeningen. Situps ben ik nog steeds een beetje voorzichtig mee, maar dat is meer een gevoelsdingetje. Bij crossfit doe je veel oefeningen die je core sterker maken, dus die buikspieren komen voldoende aan de orde.

Omdat ik een meerling gehad heb, is de kans op een diastasis recti wel wat groter, vanaf het begin heb ik daarom goed in de gaten gehouden of mijn buikspieren weer dichter naar elkaar toe gingen, voordat ik volop mijn buikspieren weer zou gaan trainen. Dit lijkt zich nu weer bijna gesloten te hebben, dus zouden alle oefeningen in principe moeten kunnen.
Ik probeer nu 3 of 4 keer te trainen per week: 1 of 2 keer in de box (crossfit) en 2 keer thuis in de tuin. Voor deze laatste trainingen laat ik me inspireren door het programma wat in de box gevolgd wordt, om te bepalen wat ik doe. Mijn workouts zijn vooral gericht op kracht op bouwen, conditie komt vaak in de workouts in de box wel aan de orde.

Op 27 september lees je het tweede deel van het interview met Ymkje! 

De foto's zijn eigendom van Ymkje en mogen dan ook niet zonder haar toestemming worden gebruikt.