Gabriella van Rosmalen

Sinds het meemaken van de aanslag in Nice is mijn leven veranderd. Er is een Gabriëlla van voor het trauma en een Gabriëlla van erna. Het afgelopen half jaar heb ik ontdekt dat ik daar vrede mee heb. Ik merkte het voor het eerst toen ik inzag dat het me ook mooie dingen heeft gebracht. Erover praten vinden sommigen echter een dingetje. Er zijn kennelijk mensen die aanstoot nemen aan het feit dat ik het ‘nog steeds' over Nice heb.

Een paar dagen terug ontving ik een mailtje. Het begon met een halfbakken compliment en daarna de opmerking: “ik snap alleen dat gedoe rondom Nice niet zo.”

Je moet weten dat ik geen seconde wakker heb gelegen van bovenstaand bericht. Ik las het, schudde mijn hoofd en deponeerde het daarna in de prullenbak. Ik heb werkelijk geen idee wat de gedachte achter deze mail was en ik voel ook de behoefte niet om het te vragen.

We hadden hulp nodig, maar we kregen het niet

Ik voel daarentegen wel de behoefte heel sterk om het over Nice te blijven hebben. Niet omdat ik zo graag mijn verhaal wil doen of omdat ik met veel plezier terugkijk op mijn huwelijksreis, maar omdat het zo belangrijk is wat er daarna gebeurde. We leven helaas in een tijd waarin er steeds meer en meer mensen te maken krijgen met deze enorme ellende. Die mensen hebben hulp nodig. Mijn man en ik hadden ook hulp nodig, maar wij kregen het niet. Na een paar gesprekken, waar we om gesmeekt hebben, was het klaar en de rest moesten we zelf uitzoeken.

Daarom blijf ik over Nice praten

Dat is ons gelukt, omdat wij allebei een enorme drive voelden om hieruit te komen. We hebben gevochten om alle angsten te overwinnen, om alle PTSS-klachten de kop in te drukken, ook al is dat niet gelukt, en om er samen uit te komen.

En nu wil ik doorgaan met vechten voor de mensen die het niet lukt. Voor de slachtoffers die op dit moment niet de kracht hebben om uit dat diepe, ellendige dal te komen. Daarom blijf ik over Nice praten en daarom hoop ik ook dat ik nog veel vaker mijn ervaringen mag delen.

Ik ben niet in staat om aanslagen te voorkomen en ik ben al helemaal niet in staat om het verdriet en die onnoemelijk grote hoeveelheid pijn weg te nemen. Maar ik kan wel mijn ervaringen met de nazorg in Nederland delen en zo dat stukje psychische hulp verbeteren.

En als iemand daar aanstoot aanneemt, dan heb ik ontzettend veel medelijden met die persoon. Ik hoop dat iemand hem of haar snel een knuffel geeft, zodat ‘ie een beetje liefde voelt.