Gabriella van Rosmalen

Toen manlief en ik gingen samenwonen, zo'n 7 miljoen lichtjaren geleden, hebben we heel wat ruzie gemaakt in de Ikea. Normaal gesproken zijn mannen niet zo geïnteresseerd in hoe een huis eruitziet, maar de mijne deed zelfs moeilijk over de onderzetters. 

Niet dat dat verkeerd is hoor, helemaal niet. Ik durf gerust te zeggen dat manlief meer kijk heeft op kleurencombinaties dan ik. Zo vraag ik regelmatig of twee kledingstukken bij elkaar passen, en voor zover ik weet, heb ik nog nooit voor lul gelopen. Maar een beetje gek is het wel als je midden in een woonwinkel ruzie krijgt over de kleur van de knopen op een kussen.

Anyway, toen we eenmaal in ons paleis zaten, was er niets meer aan de hand. Bij de tweede verhuizing waren we iets beter op elkaar ingespeeld en maakten we gebruik van ‘veto-rechten'. Als hij per se Philips Hue lampen wilde, was dat prima, maar dan wilde ik mijn inloopkledingkastkamer. En zo geschiedde.

Lang leve het poldermodel

Inmiddels heb ik mijn kamer weer in moeten leveren, want als alles goed gaat, dan ligt Erwtje in mei daar heerlijk te dromen. Ik heb een paar traantjes gelaten, nog geprobeerd om van de zolder de babykamer te maken, maar uiteindelijk toch de strijd verloren. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd, want we zijn tot een compromis gekomen. Manlief bouwt de zolder om tot enorme kledingkast en al mijn spullen kunnen straks zo naar boven worden verhuisd. Tot zover is er dus geen vuiltje aan de lucht.

Alleen maar paniek

Nee, die kwam pas toen we in de hel op aarde liepen, ook wel bekend als Babypark. Het babyshoppen was echt iets waar ik naar uitkeek. Uren dwalen langs rekken vol schattige schoentjes, lieve rompertjes en veel te zoete knuffels. Nou, niets is minder waar. Ik was de drempel nog niet over van deze winkel of de paniek sloeg al toe. Waarom stonden er alleen maar voorbeelden en geen producten die je zo mee kon nemen? En waarom liep er niemand in de winkel om iets aan te vragen? Waarom was alles zo kolere duur en waarom herkende ik helemaal niets? Waarom stond er niet gewoon overal een bordje bij met uitleg over hoe het precies werkte?

Opeengeklemde kaken

Nadat we het eerste gangpad door waren, begon ik al een beetje geïrriteerd te raken. In het derde gangpad had ik manlief al drie keer uitgescholden. Niet dat hij iets verkeerd deed, maar ik begreep er gewoon geen ruk van. Er was niemand die ons hielp, geen enkel product sprak voor zich en er lag werkelijk niets dat ook op mijn Prénatal-uitzetlijst voorkwam. Toen ik eindelijk iets bekends zag (kleertjes!) en mijn wederhelft zei dat we er daar al genoeg van hadden, ontplofte ik. Waarop hij met opeengeklemde kaken zei dat we de winkel beter konden verlaten.

Eind goed, niets goed

Al mopperend rekenden we de spullen af die we toch nog bij elkaar hadden weten te scharrelen: 2 moltons en 3 hoeslakens. En weet je wat nu het meest ironische is? Eenmaal bekomen van alle ellende gingen we, weer helemaal vrolijk en lief voor elkaar, naar de Babydump om een matrasje uit te zoeken. Daar vertelde de mevrouw van de bedjes dat we 5 items helemaal niet nodig hadden, omdat om ons matrasje alleen andere hoezen passen.

Vanaf nu bestel ik alles via internet.