Gabriella van Rosmalen

Na de aanslag in Nice heb ik onwijs veel aanvragen vanuit de media gekregen. Van Humberto Tan tot aan het AD, overal kon ik aanschuiven en mijn verhaal doen. Al die tijd heb ik nee gezegd, omdat ik vond dat mijn verhaal afbreuk deed aan het verdriet van de (nabestaanden van de) dodelijke slachtoffers. Maar toen ik gisteren gebeld werd door de redactie van talkshow ‘M' van Margriet van der Linden met de vraag of ik meer wilde vertellen over de nazorg, wist ik gewoon dat ik dit moest doen.

Man, wat een rollercoaster is het geweest, zeg! Om half 5 wist ik pas definitief dat ik naar de studio in Amsterdam moest komen en om half 7 zat ik (zonder make-up!) klaar om de promo op te nemen. Pas daarna werd ik door de wasstraat gehaald en van een mooi laagje voorzien. De hele tijd had ik geen idee wat me overkwam en dat heeft er voor gezorgd dat ik zo rustig overkwam.

Mijn kans om ons verhaal te vertellen

En ik was ook echt kalm! Gek eigenlijk, want toen ik gebeld werd met het verzoek om daar aan tafel te zitten, begon ik te trillen als een rietje. Het leek me zo verschrikkelijk eng. Maar diep van binnen wist ik dat dit een hele mooie kans was om te laten zien dat je ook heel sterk uit zo'n verschrikkelijke situatie kan komen. Dat betekent niet dat ik nergens meer last van heb, maar wel dat ik zelf de keuze heb gemaakt om door te gaan en om er wat moois van te maken.

Hi, ik ben Margriet…

En zo zat ik opeens naast Ferry van Zandvliet (ooggetuige van de aanslag in Bataclan) en kwam Margriet van der Linden zich voorstellen. Het was echt alsof ik in een film zat, zo bizar. Gelukkig was mijn zus mee en zat zij direct in mijn blikveld. Als ik haar kant op keek, kreeg ik direct een bemoedigende blik en wist ik dat het goed ging.

Ik vertelde hoe het in Nederland gesteld is met de hulp voor mensen zoals wij en legde uit dat wij het enorm getroffen hadden met de meneer van Slachtofferhulp, maar dat het daarna qua zorg toch echt wel ophield. Ferry had dezelfde ervaring en hij probeert daarom ook zo veel mogelijk mensen bij elkaar te krijgen om deze nazorg te verbeteren.

Binnen een zucht en een scheet was het voorbij en had ik mijn tv-debuut gemaakt. Dit hebben Melanie en ik gevierd met een flinke hamburger bij de Mac en eenmaal thuis heb ik het natuurlijk direct terugkeken. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze mooie kans en hopelijk volgen er nog meer!