Overdag wil ik er niet aan denken en ‘s nachts lig ik er wakker van: het kinderdagverblijf. Morgen ga ik voor het eerst weer werken en moet Mae dus naar de crèche. Weg kraamtijd, weg verlof en weg heerlijk coconnen met de liefde van m'n leven. Even twijfel ik of per direct ontslag zal nemen, maar ik denk dat mijn baas wat gek opkijkt als ik hem op 03:00 uur bel.
Het is niet dat ik geen zin heb om weer aan de slag te gaan, integendeel. Na al die weken thuis zitten, vind ik het gezellig om m'n collega's weer te zien. Alhoewel ik de afgelopen maanden echt als een heerlijke vakantie heb ervaren, komt aan alles een eind, dus ook aan dit.
Ik maak me meer zorgen of alles wel goed gaat op het kinderdagverblijf. Ik laat Mae bijvoorbeeld niet lang huilen, omdat ze zelden zonder reden huilt. Pas als ik alles heb uitgesloten en het erop lijkt dat ze gewoon boos is, laat ik d'r huilen. Dat is in al die maanden drie keer voorgekomen. En in boertjes laten is ze ook geen ster. Soms moet ik de Macarena dansen voordat de lucht ontsnapt. Gebeurt dat niet, dan komt alle melk er weer uit.
Wat als ze Mae straks wel laten huilen? Of als ze niet lief voor d'r zijn? Ze kennen mijn doperwt nog niet zo goed als dat ik dat doe en ze is er maar een dag in de week, dus hebben ze überhaupt wel de tijd om haar te leren kennen?
Natuurlijk weet ik diep van binnen ook wel dat ze lief voor d'r zijn en dat de leidsters er alles aan doen om Mae zo'n fijn mogelijke tijd te geven. Al die vragen komen alleen maar voort uit onzekerheid en schuldgevoel. Ik ga immers iets doen wat ik leuk vind en daar breng ik mijn kind voor naar het kinderdagverblijf.
Maar dan denk ik weer aan de vraag van een CoCo-collega: voelt Wim zich schuldig als hij naar zijn werk gaat? Nee, geen seconde. Dus ik geef mezelf een schop onder m'n kont, knuffel Mae nog een keer goed en ga alvast mijn tas inpakken voor morgen.
En een dag zonder mijn patatje heeft ook wel weer voordelen. Misschien lukt het me nu wel om langer dan drie uur met een schoon shirt te doen.
Mijn 5 jaar geleden schreef ik een blog over reuma en veganistisch eten. Mijn huisarts…
We moesten even op haar wachten, maar op 10 december 2021 liet ze dan toch…
40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle…
We moesten even op haar wachten, maar op 10 december 2021 liet ze dan toch…
Goulash uit de slowcooker is een van mijn meest favoriete recepten ooit. 's Ochtends gooi je…
40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle…