Ik voelde me al schuldig voordat Mae geboren was. Als ik een hele dag ongezond gegeten had bijvoorbeeld, of over het feit dat onze kleine wup naar het kinderdagverblijf zou gaan. Inmiddels ben ik ruim 4 maanden moeder en het schuldgevoel wordt alleen maar erger en erger. Wat is dat toch, dat mama's zich zo schuldig voelen en papa's over het algemeen nergens last van lijken te hebben?
Mae was een maand of 3 toen ik tijdens het nageltjes knippen per ongeluk mis knipte. Bovenop haar toch al zo kleine duim had ik in een stukje vel geknipt. Ik werd spontaan 10 jaar ouder, moest in 30 seconden 4 hartverzakkingen verwerken en Mae zette het op een brullen. Voor mijn gevoel gutste het bloed uit het wondje en even stond ik in tweestrijd: moet ik heel hard huilen, m'n papa met een EHBO diploma bellen of direct maar 112 raadplegen? Gelukkig kwam ik op tijd weer bij zinnen en was alles met een dikke knuffel en een verbandje opgelost.
De eerste keer
Kleine wuppies worden groot.
Toen onze mop weer in slaap was gevallen, heb ik even een potje keihard gejankt. Ik voelde me zo onwijs schuldig. Natuurlijk had ik het niet expres gedaan en ik kon er ook niets aan doen. Mae duwde net haar vingertje vooruit waardoor ik een stukje vel meenam, maar ik kon wel door de grond zakken.
Het was een van de eerste keren dat ik verging van het schuldgevoel en vanaf toen wist ik dat er nog veel meer zouden volgen. Mae voor het eerst naar het kinderdagverblijf? Check! Snel even sporten voordat ik haar weer ophaal? Check! In de box leggen, zodat ik wat werk kan doen? Check, check, dubbelcheck!
Ik heb dit gevoel overigens niet alleen bij Mae. Zo laat ik altijd een lampje aan voor Toeter, anders zit ‘ie in het donker. En een keer minder dan een uur wandelen? Ik voel me er rot over totdat we weer gewandeld hebben.
Lang leve online fora
Ik besloot mijn gevoel met manlief te delen en te kijken hoe hij in het hele ‘schuldig voelen verhaal' staat. Guess what? Nog geen moment. Wim heeft zich, sinds dat hij vader is, nog niet schuldig gevoeld. Niet over zijn 40-urige werkweek, over dat Mae weleens moet wachten op haar beurt of dat hij haar in de box legt als hij even bij wilt komen. Wat moet, dat moet, is zijn motto.
Ook op de online mama-fora's kom ik deze reacties tegen. Moeder gaat door de grond als ze haar verkouden kind toch naar de opvang brengt, terwijl vader alles alweer vergeten is zodra hij de deur van de auto achter zich dichttrekt. Diep van binnen ben ik daar best jaloers op. Wij, als vrouwen, moeten altijd alles maar voelen, terwijl een man zijn emotie kan uitzetten of het niet eens belangrijk genoeg vindt om er überhaupt iets bij te voelen.
Voel ik gewoon teveel, is het iets waar je als moeder gewoon mee moet leren leven of verdwijnt het vanzelf naarmate de guppies ouder worden? Ik ben benieuwd!
Geef een reactie