Inmiddels is mijn foodvideo al meer dan 682.000 keer bekeken. Dat zijn echt heel wat mensen bij elkaar. Bij de eerste duizend was ik geschokt, bij het passeren van de 100.000 ontdaan en toen ik zag dat ik de half miljoen views had aangetikt, heb ik staan dansen in de keuken.
Ruim anderhalve maand geleden ben ik door een groot marketingbureau gevraagd of ik nog een leuk recept wist. Dit zou worden gebruikt voor een foodvideo waar ik zelf de hoofdrol in zou spelen. Door mijn jarenlange toneelervaring en mijn flinke carrière in de filmindustrie leek me dit appeltje eitje en was ik natuurlijk totaal relaxt.
Niet dus.
De studio
Zodra ik het bericht las verscheen het zweet op mijn bovenlip en dat is pas weggegaan toen ik hoorde dat alles erop stond.
Bepakt en bezakt naar de studio
Begin oktober vertrok ik bepakt en bezakt naar een studio in een klein dorpje boven Amsterdam. Met 3 setjes kleding, 2 paar schoenen en flink wat potten en pannen zat ik al in alle vroegte in de auto. Ik heb een hekel aan te laat komen, met als gevolg dat ik drie kwartier te vroeg op plaats van bestemming was. Omdat ik dat toch ook wel wat enthousiast vond, heb ik mezelf 30 minuten lang gek zitten maken in de auto.
Na het verzamelen van wat moed om naar binnen te gaan, kon het feest beginnen. Ik mocht na een rondje handjes schudden direct plaats nemen in de stoel van de visagiste, die meteen aan de slag ging met allerlei poedertjes, krultangen en penseeltjes. Nu zag ik er met onze bruiloft mooi uit, maar ook die dag vond ik mezelf stiekem een heuse verschijning.
Wachten en nog meer wachten
Wachten en wachten en wachten
En toen begon het wachten. Eerst werd er gekeken wat het juiste licht was, vervolgens was mijn shirtje toch niet zo'n succes waarop ik me moest omkleden en daarna bleken mijn handen er op beeld uit te zien als half vergane knakworstjes. De kleur was niet helemaal goed, zeg maar..
Maar na de eerste gesneden paprika liep het gelukkig als een trein. Ik kan je vertellen dat ik nog nooit zoveel druk heb gevoeld tijdens het snijden van een uitje. Mijn hemel, weet je hoe lastig het is om een schilletje ergens vanaf te halen als er 10 man op je vingers kijken? En tussendoor moet je er ook nog voor zorgen dat je hoofd niet in het beeld komt en de tranen (van het uien snijden) niet zichtbaar op de tafel vallen.
Nadat alles was gesneden, moest er weer worden gewacht. En dit keer best lang. Een paar uur.. ongeveer. Tussendoor had ik ook al de voice-over (zeg jij maar eens heel vaak wraptaart achter elkaar – dan wordt het vanzelf frep) in gesproken, dus alles wat ik kon doen was kwebbelen met de foodstylist over de te gekke potjes en pannetjes en met de visagiste over haar nieuwste verovering. Super gezellig, maar toen ik eenmaal een uur of 8 op mijn benen stond, had ik wel platvoeten.
Maar dan… het eindresultaat
Daar staat ie te shinen… Mijn freptaart!
Alhoewel de shoot eigelijk tot 13:00 uur zou duren, werd om 16:30 uur pas de laatste take opgenomen. Ik had lichte pijn in mijn kaken van het lachen en ik was compleet versleten van alle indrukken, maar ik vond het zo mega geweldig om te doen. De professionaliteit van iedereen, de passie in hun werk en de kijk op dingen, fascinerend. Toen ik weg ging, bedankten ze mij uitvoerig, maar ik kon precies hetzelfde terug doen. Ik ben er echt een flink stuk wijzer van geworden en deze geweldige ervaring neemt niemand me meer af!
Heb je de video gemist? Ik kan het me bijna niet voorstellen door al mijn spam, maar je vindt hem hier!
Geef een reactie