Gabriella van Rosmalen

Het is woensdagnacht, 02.15 uur. Mijn geest doet een tukkie, maar mijn lichaam zit in de schommelstoel naast het bed van Mae. Slapen is overduidelijk niet haar eerste prioriteit en ze vertelt hele verhalen tegen haar 2 slaapmaatjes. Ontzettend lief natuurlijk, daar niet van. Het enige dat ik echter kan denken, is: ik ben zo ontzettend versleten. 

Eén keer in de zoveel tijd beloont Mae ons geduld met een paar goede nachten. Dan hoeven we er maar 1 of 2 keer uit en soms, heel erg soms, ook weleens niet. Maar dat is in de 11 maanden dat ze oud is, een keer of 5 voorgekomen.

De laatste anderhalve maand is het echter weer behoorlijk bal, met als dieptepunt de nachten dat we ieder half uur naast haar bedje staan. Waar mijn kleine gup precies last van heeft, weet ik niet. Ze hoest niet (altijd), heeft geen koorts en hoeft ook niet over te geven. Het is niet warm in haar kamertje, maar ook niet koud. Het is niet te donker, niet te licht. We hebben werkelijk geen idee waarom ze zo vaak wakker wordt en de ene keer wel weer vrolijk doorslaapt, terwijl ze de andere keer de boel op stelten zet.

Nachtmerries of sprongetjes

Manlief en ik proberen regelmatig een oorzaak te vinden, zodat we ons vast kunnen klampen aan het feit dat dit voorbij gaat. Zo hebben we een tijdje gedacht dat het nachtmerries zijn, maar meestal hoeft ze niet eens getroost te worden en is het inpluggen van een speen voldoende. Ook schuiven we haar avonturen vaak af op een sprongetje. Die gaan echter voorbij na een paar weken terwijl Mae nog steeds voor geen meter slaapt.

Watersnoodramp

Gelukkig heeft ze er zelf weinig last van. Ze slaapt tegenwoordig iets langer ‘s ochtends (tot half 8, dames en heren, niet meteen op de banken gaan staan omdat het een uitslaper zou zijn geworden) en ik heb het idee dat ze met die 2 extra uurtjes het gebrek ‘s nachts inhaalt.

Mijn wallen zorgen er inmiddels voor dat er nooit meer een watersnoodramp in Nederland zal plaats vinden, zo groot zijn ze geworden. De kleur is veranderd in donkerblauw, erg charmant. En weet je wat het gekke is? Ik heb me er maar bij neergelegd. Een paar maanden geleden frustreerde het me enorm dat Mae zo slecht slaapt, maar inmiddels is het een onderdeel van mijn nacht geworden. Kennelijk functioneert een mens ook ‘prima' op 4 uur slaap.

Bondgenoot

Weet dus dat je niet de enige bent die hele nachten naar zijn telefoon staart, terwijl je kindje de tijd van zijn leven heeft in het ledikant. Zucht gewoon diep terwijl hij zijn speen weer eens over de rand gooit, lach een keertje lief en mik hem daarna terug. Uiteraard herhaal je dit riedeltje een miljoen keer, net zolang tot je kleine gup in slaap is gevallen.

Ik ben in de tussentijd je bondgenoot in de strijd tegen alle mensen die zeggen dat het erbij hoort, die opmerken dat je er zo ontiegelijk moe uitziet en dat een nacht slaap je goed zou doen, die klagen dat ze zo moe zijn omdat ze te diep hebben geslapen en de mensen die zeggen dat je dankbaar moet zijn dus niet mag zeuren.

Man, wat ben ik ontiegelijk, niet in woorden uit te drukken dankbaar dat ik de moeder van Mae mag zijn. Ik zou zonder twijfel mijn leven voor haar geven. Maar als je zo weinig slaapt, dan is klagen toegestaan. Trek het je vooral niet aan en leg het gerust naast je neer als je het bloed irritant vindt. Wanneer ik ook maar 1 ouder het gevoel heb gegeven dat hij of zij er niet alleen voor staat, dan ben ik al tevreden.