Gabriella van Rosmalen

Mae was net een dag thuis toen ze geel begon te kleuren. Omdat Wim en ik dit ook allebei hebben gehad toen we baby waren, was ik er extra alert op. Op een dag 3 begon ze op een boterbloempje te lijken en op dag 4 had ik gewoon mijn eigen minion. 

Baby's zien geel als ze de bilirubine niet zelf kunnen afbreken. Een beetje geel is niet erg, heel veel geel wordt problematisch. Als je het geel zien niet behandelt, kunnen kindjes er namelijk een hersenbeschadiging aan overhouden. Om het probleem op te lossen, worden ze onder een blauwe lamp gelegd en zien ze eruit als een smurfje. Dit heet fototherapie.

3 uur voor de kampioenswedstrijd

Het geel zien van Mae kaartte ik eerst bij de kraamhulp aan. Ik was er namelijk best op gefocust door onze voorgeschiedenis, en wie weet zag zij het wel anders. Maar er was geen ontkennen aan: Erwtje was zo geel als de oren van Pip (je-weet-wel, die van Woezel). De verloskundige werd opgetrommeld en Wim moest 3 uur voor de kampioenswedstrijd van Feyenoord naar het Maasstad Ziekenhuis om bloed af te geven.

Vlak voor de aftrap kregen we het verlossende telefoontje: haar waarden waren wel wat aan de hoge kant, maar nog niets om ons zorgen over te maken. Manlief was dubbel opgelucht: hij kon gewoon Feyenoord kampioen zien worden en er was niets aan de hand met Mae.

Gierende banden

Helaas was die opluchting van korte duur. Maandagavond ging mijn pretpakket opeens hard achteruit. Ze reageerde amper meer ergens op, was heel suf en wilde niet eten. Na flink wat dubben hebben we toch de verloskundige maar gebeld die meteen bloed kwam prikken. Wim maakte hetzelfde ritje weer naar het ziekenhuis en daarna was het wachten op de uitslag.

Dit keer was het een stuk minder goed. Mae moest direct worden opgenomen en 3 dagen nadat we haar mee hadden genomen uit datzelfde ziekenhuis, moesten we ons spruitje weer terugbrengen. Ze werd na aankomst meteen onder de blauwe lamp geschoven waar ze tot de volgende ochtend moest blijven liggen. Voor mij werd er een kamertje geregeld zodat ik ‘s nachts gewoon kon voeden. Wim moest helaas wel naar huis.

24 uur

De volgende ochtend werd er weer bloed afgenomen en omdat haar waarden zelfs nog iets gestegen waren, moest ze nog eens 24 uur fototherapie ondergaan. Gelukkig werd het geel zien langzaam minder en werd mijn blije eitje ook weer zichzelf. Ze deed, als ze buiten de couveuse was om te eten, haar oogjes weer open en we knuffelden weer wat af.

Jammer genoeg was er de tweede nacht geen plek voor me. Ik moest Mae dus achterlaten in het ziekenhuis. Dat was voor mij meteen een goede aanleiding om alle tranen van de afgelopen week eruit te laten. Ik had niet gehuild tijdens de bevalling, niet bij het zetten van de hechtingen (dat ze overigens zonder verdoving doen) en niet op de beroemde kraamtranendag. Maar uit het ziekenhuis weggaan zonder mijn allergrootste liefde (een van de drie) mee te mogen nemen, was de spreekwoordelijke druppel.

Normaal gesproken komt Wim dan altijd heel lief met een glas water aanzetten, maar daar had ik er zelf in korte tijd al 5 van vol gehuild, dus dat heeft hij maar achterwege gelaten.

Naar huis

De volgende dag stond ik om half 8 alweer op de afdeling. De nachtzuster moest nog worden afgelost, maar ik vond dat ik lang genoeg zonder Mae had gedaan. Er werd weer in haar hieltje geprikt en na lang wachten hoorden we dat haar waarden nu wel goed waren: ze mocht naar huis!

Zes dagen nadat ze geboren was, stiefelden Wim, Mae en ik opnieuw naar de uitgang en dit keer met het voornemen om voorlopig echt niet meer terug te komen.