Gabriella van Rosmalen

Een tijdje geleden schreef ik een post over hoe ik Toeter kennis heb laten maken met Mae. Voorzichtigheid was geboden aangezien Mae een heel klein poppetje is en Toeter een verdomd grote (en bovenal een tikkie lompe) ijsbeer. Inmiddels zijn we bijna 3 maanden verder en vind ik het tijd voor een update: hoe gaat het nu tussen Toeter en Mae? 

Ons Toetje heeft eigenlijk 3 issues: hij is ongelooflijk groot (weegt 40 kg en kan z'n kop op de keukentafel leggen), hij is ongelooflijk lomp (dat wordt mede veroorzaakt omdat hij niet doorheeft hoe groot hij is) en hij is ongelooflijk blij. Zodra je maar iets van enthousiasme door laat klinken in je stem, maakt hij achterwaartse salto's en doet hij er nog een pirouette bij ook. Het erge is dat je niet eens blij hoeft te doen tegen Toeter; hij reageert sowieso wel, of het nu over hem gaat of niet.

Ik hoor er ook bij!

De 3 bovengenoemde issues zorgen af en toe voor problemen. Zo vergeet hij er nog weleens rekening mee te houden dat Mae nog niet alles kan dat wij ook kunnen. Bij haar werkt je neus er flink tegenaan duwen toch net iets anders als bij een volwassene. Ook is het soms lastig als ik heel enthousiast reageer op onze kleine doperwt. Hij denkt dan al snel dat het over hem gaat en komt dan in gestrekte draf aangerend met 37 speeltjes tussen z'n kaken.

Als je niet gelooft dat honden teleurgesteld kunnen kijken, moet je dat koppie van Toeter dan eens zien wanneer hij ontdekt dat het niet over hem gaat.

Ik merk ook dat hij af en toe moeite heeft met het delen van de aandacht. Het is niet dat hij jaloers is, maar hij heeft wel degelijk door dat hij nu niet meer het enige (weliswaar enorm grote, maar toch) kind in huis is. Zo loopt hij bijvoorbeeld veel minder vaak los, omdat ik dat niet durf met Mae in de kinderwagen.

Zo lief als wat

Aan de andere kant laat hij ook zien hoe erg we het getroffen hebben met Toeter: hij is zo enorm lief tegen d'r. Met alles zie je dat hij wel voorzichtig probeert te doen, ook al komt hij dan alsnog een tikkeltje lomp en onbehouwen over.

Ook reageert hij amper meer op haar aanwezigheid. Zo kan ze gerust in haar wipstoeltje zitten zonder dat Toeter denkt dat hij daar ook in past. Uiteraard zijn wij er dan altijd bij, zodat er niets kan gebeuren.

Het enige gekke is dat hij nog steeds een beetje bang is voor de kelderdeur. We hebben daar nog steeds de oorzaak niet van gevonden, dus als iemand een idee heeft: we horen het graag!