Gabriella van Rosmalen

Ik wist het zeker: totdat Mae 6 maanden oud was, zou ik borstvoeding geven. Dat was immers het beste voor de kleine spruit. Ik was er gewoon helemaal klaar voor! Alleen was ik even vergeten dat het toch echt veel moeilijker is dan dat ik dacht. 

In het ziekenhuis werd Mae meteen aan de borst gelegd en ging ze gretig op zoek naar de bron van het witte goud (wat in dit geval op de melk slaat, en niet op asperges). Ik, zo groen als het gras van de buurman, dacht dat een beetje pijn erbij hoorde en liet haar dus lekker d'r gang gaan. Eenmaal thuis bleek dat mijn kleine pretpakket een puntje had gevouwen van haar natuurlijke fles, waardoor ik direct voorzien was van een flinke wond. Een beter begin van de borstvoeding kan je je niet wensen natuurlijk.

Borstvoeding geven: melk met emmers tegelijk

In de dagen daarna oefende ik elke dag uren met de kraamhulp om Mae goed aan te laten happen. Ze bleek een fanatiek beoefenaar van Origami, want ook in mijn andere tepel vouwde ze een puntje waardoor daar ook al snel de eerste wondjes zichtbaar werden. Het aanleggen was daardoor helemaal geen feest meer, maar toch: ik moest en zou borstvoeding geven. Ik ging stug door, ondanks dat iedere eerste teug gepaard ging met dichtgeknepen ogen en verkrampte benen van de pijn.

Mijn grote houvast was dat ik gewoon heel veel melk had. Het stroomde er letterlijk uit en al snel kolfde ik zo'n 100 cc per keer, wat behoorlijk veel is zo snel na de bevalling.

Geen gram!

Mae was nog steeds dolverliefd op haar persoonlijke voorraadkastje en lag soms wel een half uur heel enthousiast te drinken. Dacht ik. Want na een aantal keer wegen bleek ze alleen maar af te vallen, en dat terwijl het al zo'n kleine baby was. Volgens de kraamhulp moest ik echter wel stoppen met kolven, zodat onze Erwt zelf de hoeveelheid van de productie kon regelen (een leuk trucje van Moeder Natuur).

De kraamhulp vertrok naar huis, maar de verloskundige was nog niet helemaal gerustgesteld en hield contact met ons. Als we haar gewogen hadden op het Consultatiebureau, moesten we weer contact met haar opnemen. Na een heel weekend lurken, was ik ervan overtuigd dat Mae kilo's was aangekomen, maar niets was minder waar: er was nog geen gram bij!

Op dat moment kon ik wel echt janken van frustratie. Zowel Mae als ik deden zo ons best. We oefenden ons suf, maar op een of andere manier groeide ze maar niet. Ik verging bijna van het schuldgevoel, want dat ze zo klein bleef, kwam door mij.

Deel 2: kan de lactatiekundige ons helpen?