Gabriella van Rosmalen

Met mijn pretletter onder m'n arm stond ik voor de inschrijfbalie van het ziekenhuis. “Mag ik haar ID-bewijs, mevrouw?” ID-bewijs? Dat kind is 7 weken oud. “Ja, maar voor de verzekering moet u er wel één hebben en dat moet u nu binnen 2 weken gaan regelen.”

Nou weet ik wel dat de mevrouw-achter-de-balie er niets aan kan doen, maar ik heb haar wel een paar keer eeuwige jeuk en veel te korte armpjes toegewenst. Wat moet een kind van twee maanden met een ID-bewijs? Ik ben nog niet eens van plan om met haar op vakantie te gaan!

Pek en veren het gemeentehuis uitgejaagd

Maar goed, de gehele ziekenhuisrekening zelf betalen zag ik ook niet zo zitten. Dus ik maakte een afspraak bij ‘Burgerzaken', propte Mae in de Maxi-Cosi en verkaste met een riant voorraadje luiers naar het gemeentehuis. Op mijn allervriendelijkst (je weet hoe ambtenaren zijn. Als je ze eenmaal tegen je hebt, schop je nog geen deuk in een pakje boter) vraag ik om wisselgeld voor het foto-apparaat.

De mevrouw-achter-de-balie (het ligt aan die balie's – ik zweer het je) kijkt me aan, rolt met haar ogen en vraagt dan met een plat Rotterdams accent hoe ik het in hemelsnaam voor elkaar wilde krijgen om zo'n kleine baby op een foto te zetten. Na drie keer diep zuchten heb ik met opeengeklemde kaken gezegd dat het ook niet mijn idee was, maar dat het ziekenhuis een ID-bewijs wil zien. Ik ben met pek en veren het gemeentehuis uitgejaagd om ergens anders een foto te maken.

Maak maar eens een pasfoto van een baby

Na lang zoeken bleek de plaatselijke Primera ook foto's te maken en stiekem begon toen de ellende pas echt. Door al het heen en weer racen, was Mae in slaap gevallen. Normaal wordt ze al wakker van een vallend veertje, maar nu deed ze onder geen beding haar ogen open. Nadat ik in d'r oor gefluisterd had dat ze een auto kreeg voor d'r achttiende verjaardag, zag ik eindelijk een vleugje blauw door haar wimpers heen.

Snel maakte de vriendelijke-mevrouw-achter-de-balie (ze bestaan dus toch!) alles gereed om een foto te maken. Op de eerste gaapte ze, op de tweede zag je mijn duim en op de derde gooide ze er met een flamboyante boer het laatste restje van haar maaltijd uit. Drie keer raden wat daarna gebeurde? Juist, toen ging de flitser stuk.

Eindstand is dus ik een hele dag kwijt ben en nog steeds geen foto of een ID-bewijs van mijn dochter heb.

The story continues…