Gabriella van Rosmalen

Een ID-bewijs aanvragen voor een baby? Dat vraagt om ellende. Eerder deze week deed ik al uit de doeken waarom het mij grijze haren bezorgd, maar toen was het drama nog niet eens afgelopen. Nee, een nonchalante fotograaf, een chagrijnige ambtenaar en een kritisch kreng maakten de ramp nog veel groter. 

Omdat de flitser bij de fotograaf op het dorp nog niet gemaakt was, moest ik uitwijken naar de stad iets verderop. Geen probleem op zich, ware het niet dat toevallig net de moesson was begonnen en er geen enkele parkeerplek in de buurt was.

Help me te herinneren dat ik, stel dat ik ooit de politiek in ga, speciale parkeerplaatsen voor moeders met baby's regel. 

Voordat ik bij de fotograaf binnen stond, was Mae al drie keer uit haar autostoeltje gespoeld en hingen bij mij de krullen op half 7. Gelukkig was de fotograaf uiterst positief. Hij had al zoveel baby's op de foto gezet, dit werd appeltje-eitje.

Weet u het zeker?

Na heel wat ellendige minuten in een bloedheet, veel te krap hokje door te hebben gebracht, zei de beste man dat hij een goede foto had. Hij knipte ze in het juiste formaat en legde ze op de toonbank. Ik heb Mae zelden zo moeilijk zien kijken op een foto. Zelfs op de foto's waar ze een volle luier produceert (ja, die maak je als kersverse moeder), kijkt ze nog gelukkiger. Daarnaast was haar shirtje verschoven en zag je een van haar handjes.

Ik keek eens naar de foto, weer naar de fotograaf en toen weer terug naar de foto. Maar voordat ik mijn twijfels kon uitspreken, begon hij al aan z'n betoog. Bij baby's waren ze volgens hem veel minder streng en er stond nergens dat haar handje niet zichtbaar in beeld mocht zijn. Bleu als ik ben in babyfotoland, heb ik de foto gewoon geaccepteerd.

Hallo, ik ben van de gemeente

Met gierende banden reed ik direct door naar het gemeentehuis. De ambtenaar aan wie ik de foto gaf, keek vervolgens net zo moeilijk naar mij, als mijn kleine pretletter op het plaatje deed. Ik voelde de bui al hangen, maar met flink wat geschuif en een beetje inlevingsvermogen, vroeg de mevrouw-achter-de-balie alsnog het ID-bewijs voor me aan.

Eind goed, al goed, zou je zeggen. De dag erna gaat ‘s middags de deurbel:

Hallo, ik ben van de gemeente.. Je foto is afgekeurd. Kom je even een nieuwe inleveren?

Vuurspuwende ogen

Omdat ik de fotograaf van de mislukte foto inmiddels een levenslange pukkel op zijn bovenlip toewenste en de flitser bij de plaatselijke winkel weer gemaakt was, besloot ik mijn geluk daar weer te beproeven. Deze dame was zo vriendelijk om 4, (ja, echt vier!) verschillende portretten van Mae te maken. Zij wist hoe moeilijk onze gemeente is, en nu moest er sowieso een goed shot tussen zitten.

Geloof het of niet, maar de mevrouw-achter-de-balie, inmiddels omgedoopt tot kritisch kreng, was weer niet tevreden! Op een foto zag je een miniscuul beetje spuug, bij die ander was haar hoofdje te klein en ook vond ze dat haar ogen niet horizontaal stonden.

Langzaam voelde ik een Hulk-achtige woede opborrelen en dat terwijl ik in het dagelijks leven meer weg heb van Ghandi – ik maak nooit ruzie. Met vuurspuwende ogen heb ik haar vriendelijk, doch dringend, verzocht een van de vijf foto's te kiezen en er meteen rekening mee te houden dat het een baby is van 9 weken oud die nog niet eens doorheeft dat die handjes die voorbij zoeven, van haarzelf zijn. Laat staan dat ze haar eigen hoofd recht kan houden.

Onderkin

Ik vermoed dat mijn niet meer zo vriendelijke houding ervoor gezorgd heeft dat mijn dochter nu 5 jaar lang met een foto rondloopt waarop haar onderkin bijna groter is dan haar hoofd. Ik heb stiekem de naam van de mevrouw-achter-de-balie genoteerd zodat Mae op haar straks de kosten van haar psycholoog kan verhalen.

Eindstand is in ieder geval dat het ID-bewijs is aangevraagd en dat er nog niemand voor m'n deur heeft gestaan om te vertellen dat ook deze foto is mislukt. Zou het dan toch goed komen?