Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: Erwtje is net zo fanatiek als haar moeder.

Lief Erwtje,

Lang geleden, toen deze jonge blom ook nog daadwerkelijk jong was, zat ik op voetbal. Ik wil niet zeggen dat mijn carriere echt hoogtijdagen heeft gekend, maar op zich kon ik lekker mee komen met de rest. En daarnaast had ik een geheim wapen. Als meisje kon je veel hardere overtredingen maken dan als jongen. De scheidsrechters durfden namelijk zelden echt in te grijpen, wat natuurlijk weer in mijn voordeel werkte. Alleen als je opa floot was ik de lul, aangezien hij de tactiek inmiddels wel door had.

Het was overigens niet dat ik te pas en te onpas iemand tackelde, soms kwam ik ook echt per ongeluk te laat. Je oom in Brisbane, Australië kan hier over mee praten. Hij zegt op regenachtige dagen nog steeds pijnscheuten in zijn rechterknie te voelen.

Ik heb het idee dat jij de schoptechniek van je moeder hebt overgenomen. Soms krijg ik opeens zo'n harde beuk van je dat ik er gewoon van schrik. Gelukkig zijn het ook vaak genoeg van die lieve golfbewegingen of kleine duwtjes. Zoals ik eerder al schreef, is het super gezellig om je te voelen dobberen in mijn buik. Ik krijg hierdoor steeds meer contact met je. En weet je wat het allertofste is? Als ik ‘s avonds op bed lig en ik mijn handen op mijn buik leg, beweeg je daar naartoe.

Zie je Erwt, we zijn nu al vier handen op een buik!