Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: opvoeden voor dummies.
Lief Erwtje,
Deze blog schrijf ik liggend op de bank. Aan mijn voeten slaapt je grote broer. Netjes op de grond trouwens, aangezien we heel hard bezig zijn om zijn ik-kruip-stiekem-op-de-bank-gedrag af te leren. Naast me zit je vader. Althans, zijn lichaam zit daar. Zijn gedachten zitten verstrengeld in een of ander raar PlayStationspelletje. Het doel van de game weet ik niet, maar er komt in ieder geval een hoop schieten bij kijken.
En dat baart me wel een beetje zorgen. Nee, niet dat je vader dat spelletje doet, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar dergelijke shootergames zetten me altijd aan het denken. Wat voor invloed hebben dit soort dingen op de wereld? En, in wat voor wereld kom jij terecht? Is geweld, tegen de tijd dat jij groot bent, nog normaler dan dat het nu al is? Zou er nog meer oorlog zijn, of juist minder? Hoe gaat iedereen om met elkaar en hoe staat het met de verdraagzaamheid?
Helaas heb ik daar geen invloed op. Het enige waar ik mijn best op kan doen, is op jouw opvoeding. Je uitleggen waarom het belangrijk is om iets voor iemand anders over te hebben, ook al werkt dat soms in je eigen nadeel. Ook vind ik het heel belangrijk dat je beleefd bent en respect hebt voor andere mensen, alhoewel zij dat niet altijd voor jou zullen hebben.
Maar voordat ik aan dat soort grote vraagstukken begin, probeer ik je denk ik eerst netjes met mes en vork te laten eten. One small step for Erwtje, one giant leap for papa en mama.
Geef een reactie