Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: de uitslag van de echo en je eerste echte schopjes. 

Lief Erwtje,

Deze week mochten je papa en ik naar het ziekenhuis voor een uitgebreide echo. Zoals ik vorige week al vertelde, verwachtte ik weinig spectaculairs. Met 16 weken ben je ook van voor tot achter doorgelicht, en gelukkig was je toen al een compleet mensje. De nieuwe echo liet gelukkig ook geen afwijkingen zien. Niet dat we dan minder van je hadden gehouden, maar ik ben toch onwijs dankbaar dat alles erop en eraan zit. Alleen je teentjes kon de dokter niet tellen, maar die (of juist het gebrek eraan) hebben bij je mama ook nooit in de weg gezeten.

Ik begin voor mijn gevoel steeds meer contact met je te krijgen. Sinds week 16 voel ik je al, maar een aantal dagen geleden waren je karatetrappen ook opeens voor je papa waarneembaar. Soms strek je je even enthousiast uit en dan voel ik hoe je handje of je voetje onze hand raakt. Dat is echt een heel magisch gevoel, bijna niet uit te leggen. Niet dat ik nu heel melodramatisch wil doen, maar dat maakt je nog echter dan echt.

Officieel ben ik al over de helft van mijn zwangerschap en omdat de dokter het een goed idee vindt om jou met 38 weken te halen, is het aftellen stiekem al een beetje begonnen. Hoe bizar is het dat, als alles goed gaat, jij over 17 weekjes gewoon in onze armen ligt? Je gele polootje, kleine spijkerbroek en zwarte slofjes liggen al klaar en Toeter kan niet wachten om je te ontmoeten. Jeetje, lieve Erwt, wat kijken wij uit naar je komst!