Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: een klussende papa en een groeiende buik. 

Lief Erwtje,

De paniek begint langzaam toe te slaan. Ik ben bijna op de helft en ik heb nog helemaal niets in huis! Het duurt natuurlijk nog wel even voordat jij er bent, maar op een of andere manier wil ik dat NU alles afkomt. Helaas gaat dat niet. Jouw paps is nog druk bezig met klussen. Wist jij dat je echt een hele handige vader krijgt? Ik mag op deze blog wel eens grappig doen over zijn (klus)kunsten, maar ik weet nu al zeker dat het de allerliefste en -beste papa op de hele wereld gaat worden. Sterker nog, hij is het al.

Ik heb namelijk gelezen dat jij vanaf nu zo'n beetje geluiden kan gaan onderscheiden. Daarom zing ik iedere avond een liedje voor je en lees ik vaak voor uit hetzelfde boekje. Dit boekje heet ‘Raad eens hoeveel ik van je hou?'. Als mijn theorie werkt, dan kom jij straks als een van de meest geliefde baby's ooit ter wereld. Omdat ik het zo fijn vond als jouw papa dat ook deed, zette hij al zijn schaamte opzij en nu zingt hij met me mee en leest hij af en toe voor. Heel vaak komt Toeter er dan ook bij zitten, zodat we met z'n drieën met jou bezig zijn. Echt, het ‘familiediner' is er niets bij, lieve Erwt!

Je begint nu trouwens ook al een beetje zichtbaar te worden. Voor ons dan, van omstanders hoor ik nog steeds gemiddeld 3 keer per dag dat ik nog geen buik heb. En dat interesseert me helemaal niets, kleintje. Zolang jij maar groeit als kool en ik iedere week je hartje weer hoor kloppen, vind ik het allemaal prima en kan de wereld me gestolen worden.