Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: knorrend de zomer in. 

Lief Erwtje,

Jij ligt nu heerlijk op bed en mama zit uit te puffen in de tuin. We gingen je 14de maand rustig van start, maar al snel werd het een ruig exemplaar. Tandje nummer 7 en 8, de vijfde (of zesde) ziekte en je zoveelste Oei-Ik-Groei-update vielen allemaal samen en daar werd jij behoorlijk knorrig van. Soms wilde je alleen maar tegen me aanliggen en vaak genoeg was zelfs dat niet waar je op zat te wachten. Maar ja, ook wij voelen ons doodongelukkig als het buiten snikheet is en je zelf ook nog eens 40 graden koorts hebt.

Gelukkig verander je van knorrend moppie weer langzaam terug in jezelf. Dat nog steeds af en toe flink kan knorren hoor, helemaal als iets niet lukt. Je oefent druk met opstaan zonder je beet te houden, maar het loslaten vind je best eng. Daar raak je weer gefrustreerd over en voor ik het door heb, zit je al mopperend boos naar de vloer te kijken. Vaak komt Toeter dan net om de hoek scheuren om je van een dikke knuffel te voorzien. De ijsbeer en jij worden namelijk steeds dikkere vriendjes!

Ook zijn we er veel op uit geweest. We fietsen ons het apezuur en dan weet ik nooit wie er harder geniet: jij van al het bijzonders dat je om je heen ziet of ik, omdat ik een stralende wup in m'n stoeltje heb zitten. Deze momenten vind ik zo machtig mooi. Ik weet dat jij ze later niet meer zal herinneren, maar mama zal ze nooit vergeten.

Op naar maand 15, knapperd. Op naar nog veel meer mooie avonturen!