Gabriella van Rosmalen

Het afgelopen jaar is, net als 2016, memorabel te noemen. Maar waar er vorig jaar vooral verdriet (met uiteraard 2 enorme hoogtepunten) was, is het nu voornamelijk feest geweest. Ik mocht namelijk moeder worden van het mooiste meisje van de wereld. Natuurlijk zijn er ook nog andere dingen gebeurd. Zo hebben Wim en ik ons eerste huwelijksjubileum gevierd, mocht ik een aantal te gekke winacties organiseren en groeide Gezond met Gab mega hard. Maar hoe leuk dat ook was, deze terugblik gaat toch over alle eerste keren van Mae. Waarschuwing: het kan uiterst zoetsappig en sentimenteel worden. 

De eerste keer.. het levenslicht zien

Man, wat was ik blij toen ze er was. Alhoewel ik met mijn bevalling van 4,5 uur absoluut niet mag klagen, voel ik ook niet de behoefte om het binnen nu en 3 jaar te herhalen. Maar haar eerste kennismaking met mij, haar papa en de buitenwereld zal ik nooit vergeten. Het is zo maf om ineens je eigen dochter op je buik te hebben, in plaats van erin. Misschien vinden veel (kersverse) moeders ‘maf' het verkeerde woord en zouden zij het eerder magisch noemen. In zekere zin was dat het ook wel, maar ik vond het voornamelijk gek.

De eerste keer… mee naar huis

Als je in het ziekenhuis bevalt, moet je eerst een aantal dingen doen voordat je naar huis mag. Ik zal je de details besparen, maar zo'n 2 uur nadat Mae geboren was, werd ik in de auto gehesen. Stiekem vond ik het totaal onverantwoordelijk, want hallo: wij wisten helemaal niet wat je met zo'n baby aan moest! We zijn op bed gaan zitten totdat de kraamhulp kwam en gelukkig ging het vanaf toen een stuk beter. Voor alle aanstaande moeders: vrees niet! Er zit ergens diep van binnen een laatje met veel babykennis dat opengaat op het moment dat je moeder wordt.

De eerste keer… lachen

Ik zie mezelf serieus nog zitten. Normaal zeggen alleen mensen met een respectabele leeftijd dat, maar ik kan geen andere zin gebruiken dan deze. Ik weet namelijk nog precies hoe het ging. Mae lag op mijn benen, ik was een verhaaltje aan het vertellen en ja hoor, ze lachte voor het eerst. Ik heb er eerst heel snel een foto van gemaakt en daarna een potje geblèrd. Die hormonen ook..

De eerste keer… omrollen

Mae heeft het geduld van mij, vrij weinig dus. Bij alles wat ze aan het proberen is en dat niet lukt, komt dus een hoop geluid kijken. Daardoor wist ik ook dat Mae aan het omrollen was en mocht ik er getuige van zijn. Man, wat kwam er een hoop kabaal uit de box, zeg. Maar voordat ik het doorhad, was ze van haar buik naar haar rug gerold. Ik geloof dat mevrouw niet helemaal had nagedacht over de gevolgen hiervan, want eenmaal op haar rug was ze hoogst beledigd dat ze het plafond zag.

De eerste keer… pijn hebben

Drie dagen oud was onze gup toen ze weer terug naar het ziekenhuis moest. Haar bilirubinegehalte was zo hoog, dat er een blauwe lamp aan te pas moest komen. Ze was 2,5 maand toen ik per ongeluk in haar vinger knipte en ze een klein wondje had. En met bijna 7 maanden gleden we samen van de trap. De eerste keer dat je je kindje niet kan beschermen, is afschuwelijk en tot op heden wordt het ook niet echt beter. Maar wie weet, misschien krijgt zelfs deze emo nog een beetje eelt op d'r tere zieltje.

De eerste keer… een hapje eten

Zoals zo'n beetje met alle dingen, vind ik het een stuk leuker dan Mae. Sneeuw? Yes, voor het eerst samen naar buiten! Mama zielsgelukkig, Mae vooral in mineur vanwege de kou. Schoentje zetten? Ik brul de longen uit m'n lijf en de wup kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. Zo ging het ook met haar eerste hapjes. Ik keek er zo onwijs naar uit, want eindelijk kon ik haar laten zien hoe lekker (gezond) eten is. Ik stond dus te stuiteren van enthousiasme en Mae dacht alleen maar: doe normaal. Gelukkig draaide ze daarna bij en nu trekt ze nog net niet zelf de koelkast open, zo gek is ze op eten.

De eerste keer… zitten

Toen Mae uit haar eerste Stokke zitje was gegroeid, werd het tijd voor de stoel. In het begin hing ze er nog in, maar al snel had ze door hoe ze recht kon zitten en hoe tof het is om dingen vanuit je stoel naar beneden te gooien. Vooral brood is favoriet, aangezien Toeter daar zo leuk op reageert. Inmiddels zit ze ook op de grond en schuift ze haar hele blokkenset door de kamer. Voor mij was het wel weer een reden om dramatisch te doen, aangezien ze ineens zo groot lijkt. Mijn kleine baby begint een dreumes te worden.

Er komen nog zoveel eerste keren aan, ook een paar waar ik absoluut niet aan wil denken. Toch is er in deze blog ook ruimte voor een laatste keer, namelijk die van een terugblik op 2017. Een jaar waarin ik letterlijk een geschenk uit de hemel heb gekregen, mezelf dingen heb zien doen waar ik me nooit toe in staat achtte en nog beter heb geleerd hoe belangrijk het is dat mensen voor je klaarstaan (en hoe dankbaar ik die ben).