Gabriella van Rosmalen

Dat zwanger worden niet voor iedereen een eitje is, is bekend. Vervolgens gaat het zwanger zijn ook niet zonder slag of stoot, en het bevallen al helemaal niet. Je zou dus verwachten dat als de baby er eenmaal uit is, Moeder Natuur wel lief is voor je. Welnee! Doe niet zo mal! Ook dan loop je tegen allerlei ongezellige ongemakken aan. Haaruitval en 7 andere postnatale ergernissen kunnen je flink in de weg zitten. 

1. Met bossen tegelijk

Ik dacht de dans te kunnen ontspringen, maar helaas: ook bij mij laat mijn haar los alsof het bindingsangst heeft. Soms haal ik een complete kat uit het doucheputje, om nog maar te zwijgen over de bossen die ik op de vloer vind. Ik hoop dat het einde een beetje in zicht is, want als het op dit tempo doorgaat, heb ik straks net zo'n coupe als Mae.

2. Koffiekleur

Geen idee waar hij vandaan komt, maar 5 dagen na de bevalling zat hij er opeens: een verticale, koffie-met-melkkleurige streep over mijn buik. Hij loopt van iets boven mijn navel tot er vlak onder. Het is geen striae, maar wat het wel is? Joost mag het weten.

3. Flubberdeflubber

En als we het toch over de buik hebben: strak is ‘ie niet, hè? Ik geloof dat ik nog geluk heb gehad en dat het bij mij allemaal wel meevalt, maar je kan er geen stukje kaas meer op raspen. Ik vraag me ook oprecht af of dit nog goedkomt. Zijn er toevallig ervaringsdeskundigen in de zaal?

4. Braille lezen

Het aantal jeugdpuistjes die ik heb gehad, is letterlijk op één hand te tellen. Ik kan me niet heugen dat ik me ooit druk heb gemaakt over een onrustige huid. Nu komen ze op waar ik bij sta. Is de ene net verdwenen, meldt de ander zich weer aan het front. Ik haat die hormonen.

5. Extra absorberend

Hormonen zijn ook de oorzaak van mijn onbedaarlijke huilbuien voor de tv. Of als ik naar Mae kijk. Of als Toeter me komt troosten als ik huil. Zeg dat die broek me zo leuk staat en ik lig grienend in een hoekje omdat ik je compliment zo lief vind. Ik ben veranderd in een zachtgekookt ei, ik kan er niets anders van maken.

6. Als een deur

Ik ben dement geworden. Zo dement als een deur. Het komt ontelbaar vaak voor dat ik dingen 2, 3 of zelfs 4 keer tegen Wim vertel. Laatst was ik mega enthousiast omdat ik met een vriendin naar een Veggie Fair ga (daarover later meer!). Manlief vond het de eerste keer nog leuk om te horen, maar na de derde keer was hij het zat en kreeg ik een snauw.

7. Geen oog

Terwijl ik dit schrijf, ligt mijn hele gezin te slapen. Toeter bewaakt de gang en Mae gebruikt haar vader als kussen om een gat in de dag te knorren. ‘Het Kussen' heeft daarop besloten om ook maar een flinke uil te knappen. En ik? Ik doe geen oog dicht. Ondertussen zie ik varkens voorbij vliegen van vermoeidheid, maar slapen, ho maar.

8. Verlatingsangst

Mijn lichaam heeft na de bevalling besloten dat het niet langer afstand doet van dingen. Eerst verdween die baby al, en toen ging ook de placenta er nog eens vandoor. Jullie bekijken het maar, moet het gedacht hebben, ik hou voortaan alles vast! En dat zorgt er ook voor dat ik zo'n beetje hemel en aarde moet bewegen om af te vallen. Mijn lichaam heeft verlatingsangst en wilt het vet niet meer laten gaan. Heb ik weer.

Tegen welke postnatale kwaaltjes liep jij aan?