12 dingen waar een kersverse moeder om moet huilen

Al 16 maanden lang roep ik dat ik geen last van mijn hormonen heb. Tijdens de zwangerschap heb ik nooit iets geks gedaan, en ook nu Mae al bijna 7 maanden is, ben ik nog niets vreemds tegengekomen. Totdat ik weer eens grienend in een hoekje zat. Joh, die huilbuien, komen die misschien ook van de hormonen? Aber natürlich. En om deze 12 (over het algemeen volslagen nutteloze) dingen huilt een kersverse moeder dus.

Wanneer je baby voor het eerst naar haar lacht. Blèrend heb ik naar Mae geroepen dat ik zoveel van d'r hield en dat ze zo knap was als ze lachte. Van pure schrik heeft ze het daarna een maand niet meer gedaan en dat snap ik goed. Wie lacht er nou nog als je moeder daardoor compleet in de hysterie schiet?
Als je ziet hoeveel geld je uitgeeft aan je baby. Laat ik vooropstellen dat mijn druif iedere cent waard is, maar man, het is alsof je een kraan opendraait. Bij het laatste salaris dacht ik na een week al: goh, ik heb nog best veel maand en nog best weinig geld over. En ja, daar kan ik best emotioneel van worden.
Wanneer je emotioneel bent en je daardoor gaat snaaien. Kijk, je hebt niet alleen de hormonen van je zwangerschap, maar ook die normaal bij een vrouw horen, zoals die van je menstruatie. Wanneer je dus op een zwak moment op de bank belandt, kerstliedjes luistert en per ongeluk een halve zak Reese's naar binnen propt, dan is het niet gek dat je daar een traantje om laat.
Tijdens All You Need is Love. En dan hoeft het niet eens de kersteditie te zijn. Wil je eens een aflevering zonder huilen kijken? Ga dan naast mijn man zitten. Ik zweer het je, die weet zelfs het aanzoek van prins Harry nog dood te beredeneren.
Als je ‘s ochtends vroeg voor de deur van het kinderdagverblijf staat. Je baby zet van die grote ogen op, het onderlipje zakt langzaam naar beneden en het neusje wordt al een beetje vochtig. Ja hoor, daar komen de waterlanders. Goh, hoor ik daar een moederhart in 18 miljoen stukjes breken?
Wanneer je alles hebt geprobeerd, maar je kindje wilt niet slapen. Liedjes zingen, boekjes lezen, een meditatie cd opzetten, white noise uitproberen. Niets, maar dan ook niets lukt. En ja, dan word je als moeder wanhopig. En ja, dan is de kans groot dat je net zo hard huilt als je baby.
Je valt voor het eerst samen van de trap. Of iets van gelijke strekking. We liepen de trap op toen mijn voet weggleed en Mae met d'r hoofdje tegen de traptrede aan kwam. Zij brullen, ik nog harder brullen. Samen, al brullend, Wim opgebeld die ook geen idee had wat eraan de hand was. Gelukkig helemaal niets, op een blauw plekje na, maar dat in 18 miljoen stukjes gebroken moederhart, is inmiddels helemaal verpulverd.
Je bent net helemaal klaar om te gaan wandelen en het begint opeens keihard te regenen. Ik zei toch dat een kersverse moeder niet veel nodig heeft om te gaan huilen.
Tijdens een (zeldzaam – zie puntje 6) slaapje voor je uit te kijken en je beseft je opeens dat je baby ooit alleen naar school moet. Ik heb per direct besloten dat ik totdat Mae 20 is, overal mee naartoe ga.
Je past je oude spijkerbroek nog niet. Jaha, alle moeders weten dat Doutzen Kroes vals speelt, maar potverdorie, wat zouden we soms haar graag even willen zijn.
De eerste lading kleine maatjes moet uit de kast. Toen mijn kleine kroelkip werd geboren, paste ze in maat 44/48. Inmiddels is het 62/68 geworden en lijkt ze wel een reus. Oh, wat had ze een boel leuke spulletjes (en wat heeft ze nog veel kleertjes nooit aan gehad – zie puntje 2).
Wanneer iemand vraagt wanneer je aan de tweede begint en jij alleen maar kan denken aan het feit dat 5 maanden geleden de hechtingen er nog in zaten. Guys, give me a break!