Soms ben je het wel eens even kwijt. De ene keer zijn het je autosleutels, de andere keer is het je hond in het bos, je kind middenin een drukke supermarkt of net dat ene pokke-kabeltje om je foto's mee op je laptop te zetten. En soms is het je motivatie om lekker te gaan sporten.
Op dat soort momenten moet je eigenlijk gewoon even zuchten en weer doorgaan. Natuurlijk vind je je kind wel weer terug en die hond komt ook vanzelf weer uit de bosjes. Of hij vindt zijn ‘nieuwe baasje' liever, dat kan natuurlijk ook. Dat ene kabeltje komt vanzelf weer boven water en dat geldt ook voor je zin in bewegen.
Ik bevind me momenteel in een sportdip, en hij is vrij diep kan ik je vertellen. Ik heb geen idee waar ‘ie gebleven is, maar volgens mij heeft mijn motivatie zijn koffers gepakt en is op vakantie gegaan. Ik sport nog wel hoor, maar veel minder en met ook lang niet zoveel plezier als een paar maanden geleden. In plaats van 5 keer per week tik ik nou met moeite de 3 aan, en meestal zijn het zelfs maar 2 sessies.
Het sporten begon als ‘moeten' te voelen. Dat leek me niet helemaal de bedoeling. ‘Gezond met Gab' is dan wel voortgekomen uit bittere noodzaak, daarna was alles voor het plezier. En dat geldt niet alleen voor het gezonde eten, maar ook voor het sporten. Ik kwam erachter dat ik van ‘moeten' nog minder zin kreeg en daardoor nog minder vaak ging.
Sinds deze ontdekking (one small step for… je kent het riedeltje wel) heb ik het losgelaten. Ik sport alleen nog maar als ik er zin in heb. Ik hardloop wanneer ik wil, ik vouw mezelf dubbel tijdens Body Balance als het mij uitkom en ik hang weer in een deadlift op de momenten dat ik daar blij van word.
En vandaag heb ik zin om te rennen, dus dan ga ik dat ook doen. Niet de Drechtstadloop, zoals manlief (je kan het, schatje! Ga voor die 55 minuten!), want daar had ik dan weer geen zin. Gewoon een heerlijk rondje door de knappe polders. Hoe lang en hoe ver? Dat zie ik wel als ik aan het rennen ben.
En zo, dames en heren, sta ik op deze zondagochtend toch weer even verbaast naar mezelf te kijken.
photo credit: Giuseppe Milo (www.pixael.com) The runner – Chicago, United States – Black and white street photography via photopin (license)
Mijn 5 jaar geleden schreef ik een blog over reuma en veganistisch eten. Mijn huisarts…
We moesten even op haar wachten, maar op 10 december 2021 liet ze dan toch…
40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle…
We moesten even op haar wachten, maar op 10 december 2021 liet ze dan toch…
Goulash uit de slowcooker is een van mijn meest favoriete recepten ooit. 's Ochtends gooi je…
40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle…
