Gabriella van Rosmalen

Yes! Bam! Tsjakka! Kedeng a deng! De medaille van de Harbour Run hangt aan de muur, hoor. Het monster is verslagen en de buit is mee naar huis gesleept. Dat ging niet echt zonder slag of stoot, maar het was het wel waard! 

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, was ik vrij bang voor deze obstakel run. Ik wist niet wat ik moest verwachten, dacht aan de meest verschrikkelijke obstakels en was bang dat ik ergens als kneusje zou stranden. Gelukkig viel het allemaal mee en dartelde ik als een jonge hinde over de finish.

Containermuren en dranghek-klimmen

Oké, dat laatste is niet helemaal waar. Ik ging eerder met mijn tong op mijn knieën over die o zo fijne streep aan het einde van de race. Maar het feit dat ik het gehaald hebt, maakt me superduper trots. Het was namelijk niet bepaald appeltje-eitje.

De 35 obstakels verschillenden in moeilijkheidsgraad. Zo was er een waarbij je over autobanden heen moest lopen en bij een ander obstacle moest je slalommen door containers. Er was ook een obstakel dat bestond uit 100 meter dranghek-klimmen. De eerste 35, 40 waren nog wel te doen, maar daarna ging de lol er wel een beetje af en scheurden mijn liezen bij iedere zwiep over het hek nog wat verder uit.

De containermuren waren het leukst. Hierbij stonden 4 of 5 containers op elkaar gestapeld, met daartussen hooibalen. Aan de ene kant erop, aan de andere kant eraf en je was een prachtig uitzicht en een toffe ervaring rijker. Oh, en wellicht hier en daar wat blauwe plekken en schrammen.

Ik faalde keihard bij de monkey bar. Hier ben ik sowieso al geen ster in, maar toen ik van de enthousiast bungelde Fleur, dat schreeuwde haar uitzinnige vriend in ieder geval steeds naar d'r, naast me ook nog eens een schop kreeg, heb ik de strijd maar opgegeven.

Een prachtige medaille en stiekeme extra kilometers

Na 1 uur en 49 minuten doken we de ballenbak in, het laatste obstakel, en konden we onze felbegeerde medaille ophalen. Het is een prachtig ding, al zeg ik het zelf. Mooi formaat en zeker de moeite waard om ruim 11 km voor af te zien.

Voor diegene die nu denkt: hé, het was toch maar 10? Scherp! Dat dachten wij ook. Maar toen we eenmaal voorbij het bordje met 10 km waren gedarteld, moesten we nog een heel stuk. Een tikkie gemeen vond ik het wel. Sterker nog, ik heb de meneer of mevrouw van de route in gedachten een paar keer stevig uitgescholden.

Volgend jaar weer?

Dat weet ik nog niet. Alhoewel ik het een onwijs toffe ervaring vond, weet ik niet of het ook echt iets voor mij is. Het was wel super gezellig en de saamhorigheid was enorm – als je ergens niet op kwam, stond er altijd wel iemand klaar om je een hand te geven. Maar ik vind het leuker om me alleen op het rennen te focussen.

Voordelen.. Nadelen.. Ik ga er nog even over nadenken en me direct voorbereiden op de volgende wedstrijd: De Bruggenloop!