Gabriella van Rosmalen

Enige tijd geleden schreef ik over de groepslessen bij mijn nieuwe sportschool. Ik had me toen gestort op Body Balance (een les waar ik nu groot fan van ben) en beloofd nog veel meer lessen uit te proberen. Je weet hoe het gaat: een vrouw een vrouw, een woord, een woord. Het kan soms alleen even duren voordat het ook daadwerkelijk plaatsvindt. 

Afgelopen woensdag was het toch zover. Vol goede moed trokken zuslief en ik onze meest comfortabele sportbroek aan (ik had stiekem in mijn onesie willen komen, maar dat durfde ik niet) om ons te wagen aan de ingewikkelde Pilates-poses.

Geen gepuf, wel een hoop gekreun

Ik had me voorbereid op het ergste. Tijdens Body Balance komt het regelmatig voor dat de instructrice zegt dat je comfortabel je handen op de vloer moet zetten, zonder je knieën te buigen. Spijtig genoeg kom ik met veel moeite net voorbij mijn schenen en is er dus weinig comfortabels aan. Voor ik het door heb, schiet de kramp in mijn hamstrings en loop ik twee dagen alsof ik in mijn… afijn.

Gelukkig bleek Relaxations niet voor niets achter Pilates te staan, want van gepuf bleek helemaal geen sprake te zijn. We begonnen met een overheerlijke warming-up waar je instant zen van werd. Toen kwamen er wat losse oefeningen, om vervolgens de les te vervolgen op een grote bal. Daar moesten we overheen hangen zodat je rug optimaal ontspande. Tot zover geen problemen kan ik je vertellen.

Na het balhangen werd het pas moeilijk. Al bridgend (en dan heb ik het niet over het kaartspelletje, maar over de houding) met onze benen op de bal, moesten we onze heupen naar het plafond draaien en daarna opdrukken. Het kreunen van pure inspanning kwam toen we de bal met onze knieën onder ons lichaam moesten trekken.

Dat was overigens ook het moment dat ik met veel kabaal van de bal af flikkerde en door de hele zaal getrakteerd werd op een medelijdende slash vermakelijke lachsalvo.

Wanneer gaan we weer?

Mijn favoriete onderdeel kwam aan het einde. We mochten allemaal, warm aangekleed, op een matje liggen en onze gedachten mee laten voeren op de klanken van meditatiemuziek. Man, ik ben echt niet ontspannen ingesteld van mezelf, dat gaat nu eenmaal niet zo makkelijk als je de spanningsboog van een driejarige ADHD'er hebt, maar dit was zo relaxed! Ik hou d'rvan.

Helaas is het op een tijdstip en dag dat ik zelden kan, maar zodra ik beschikbaar ben, sta ik weer met mijn bal voor de deur!