Gisteravond zat Claudia bij Humberto Tan aan tafel. Zij vertelde dat haar 16-jarige dochter Emma het leven niet meer ziet zitten en dat ze dringend hulp nodig heeft. Dat zit er echter op dit moment niet in, omdat de wachtlijsten in de GGZ zo verschrikkelijk lang zijn. Ook wij hadden na Nice hulp nodig, maar stonden met lege handen.  ... read more

In films bestaat hij altijd: de roze wolk. Maar daar breken ook de vliezen middenin een drukke winkelstraat, wordt de mama nooit gehecht en lopen ze 3 uur na de bevalling al hoelahoepend het ziekenhuis weer uit.  ... read more

Het zit erop: na 6 blogs en evenveel therapiegesprekken kan ik mijn piekerhoofdstuk afsluiten. Wat heb ik geleerd, waar moet ik nog aan werken en wat hebben jullie me bijgebracht?  ... read more

Vorige week stond in het teken van loslaten. Ik bracht het vol goede moed, maar uiteindelijk bleek dat (hoe logisch ook natuurlijk) lastiger dan gedacht. Toch heb ik het idee dat ik flinke stappen maak.  ... read more

Mensen met angsten en die piekeren horen regelmatig dat ze het gewoon 'lekker moeten loslaten'. Dat is allemaal leuk en aardig, maar niemand vertelt je hoe je dat moet doen.  ... read more

Ik heb een spanningsboog van min drie seconden. Met mij door een dierentuin lopen is niet altijd even leuk, omdat ik na een halve minuut de giraffen wel gezien heb. Datzelfde geldt overigens voor een museum. Leuk zo'n schilderij, maar waarom zou je er een uur naar staren? Dit soort gedrag blijkt dus typisch voor piekeraars te zijn.  ... read more

Inmiddels is het een week geleden dat ik mijn blog over het piekeren online zette. Dit was na, je raadt het vast, een hoop gepieker. Maar wat ben ik blij dat ik dit toch gedaan heb. De reacties waren namelijk overweldigend. En tegelijkertijd eigenlijk ook heel verdrietig.  ... read more

Mijn hoofd staat nooit stil, ik denk altijd. Of ik pieker, het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Maar het ging niet meer, ik was er klaar mee. Dus zocht ik hulp. Wie gaat mij van het piekeren afhelpen?  ... read more

Het is 15 juli in Nice, een dag na de aanslag. Wim en ik zitten te wachten tot we met het vliegtuig mee mogen als ik vlak boven mijn sleutelbeen een flinke bobbel voel. Ik vind het raar, maar besteed er verder geen aandacht aan. Het zal wel stress zijn.  ... read more

Ik heb nog nooit zo'n bewogen jaar gehad als 2016. Het begon kabbelend, maar als snel veranderde het beekje in een woeste rivier. Hoogte- en dieptepunten volgden elkaar op alsof het niets was.  ... read more