Gabriella van Rosmalen

Ik denk dat ik de ‘terrible two fase' de grootste leugen van het ouderschap vind, op de ‘baby's slapen na 6 weken door' belofte na dan. De peuterpuberteit begint helemaal niet op het moment dat je kindje 2 wordt. Welnee, je zit al veel eerder in die ellende.

Eerst dacht ik dat ze gewoon chagrijnig was, maar sinds Mae vaker hard brullend over de vloer rolt dan dat ze rechtop staat, heb ik het door: mijn dochter is in de terrible two fase beland. En hoe! Ik vind het nu al 1 doffe ellende. Maar na een dikke week strijden heb ik me er bij neergelegd. Dit varkentje gaan we anders wassen, want van een onredelijke, krijsende peuter ga ik het toch niet winnen.

De terrible two fase is helemaal geen fase

Ik besloot mijn mindset-tactieken toe te passen, een paar keer diep, heel, heel diep adem te halen en op zoek te gaan naar tips. Er zijn al miljarden peuters door de terrible two fase gegaan, dus er moest vast genoeg over te vinden zijn.

De allergrootste domper was dat het helemaal geen fase is. Althans, geen tijdelijke. Sommige kinderen zitten er gewoon jaren in. Het is niet altijd even heftig, maar onder die blije peuterglimlach ligt altijd een monstertje op de loer. Wachtend op het juiste moment om jou o zo serene ochtend met een vrolijk kind en een lekkere cappuccino te verstoren.

Shit, ik heb die tips echt heel hard nodig! Gelukkig zijn er een paar knappe mama's geweest die ze al op een rijtje hebben gezet. Met deze 4 kan ik wel wat.

1. Het is niet makkelijk om peuter te zijn

Als je dat doorhebt, begrijp jij het gedrag van je terrible two fase-aanhanger ook meteen een stuk beter. Er verandert namelijk super veel in dat kleine leventje en dat is niet altijd makkelijk. Het is de tijd dat ze zindelijk worden, opeens moeten leren praten en op een andere manier naar eten gaan kijken. Ik denk dat wij daar zelf ook gek van worden.

Denk hier aan als je vol wanhoop naar je krijsende kind kijkt, omdat je hem ervan weerhield zichzelf van de bank te gooien.

2. Laat je kindje vooral niet zelf kiezen

Ik merk aan Mae dat zij volledig in de stress schiet als ze moet kiezen. Er is namelijk ook zoveel keuze! Het blijkt te kloppen dat peuters daar helemaal niet zo goed tegen kunnen. Daarom verklein ik zoveel mogelijk haar keuzes. Niet zelf bepalen welke schoenen ze aan wilt, maar gewoon een paar voor haar neus zetten. En vragen waar ze trek in heeft, doe ik al helemaal niet. Ze mag zelf zeggen of ze nog een boterham wil, maar ik bepaal wat erop komt.

Je verkleint op deze manier niet alleen de keuzestress bij je kleintje, maar je beperkt ook de mogelijkheid om ‘ruzie' te maken.

3. Nee is nee

Als we vader of moeder worden, zeggen we allemaal dat we ontzettend consequent zijn en dat nee ook echt nee is. Totdat het slaapgebrek toeslaat, je al dagen met een stronteigenwijze peuter zit en je niet eens meer ongestoord naar de wc kan. Dan is het echt heel lastig om dat vol te houden.

Toch is dat de enige oplossing bij een strijder van het terrible two fase kamp. Zodra het kleine monster doorheeft dat nee ook weleens ja kan zijn, ben je verloren.

4. Haal diep adem en accepteer het

Mae heeft gelukkig nog nooit een woedeaanval buitenshuis gehad dus ik weet dat dit makkelijk lullen is, maar accepteren dat je er niets aan kan doen, is toch de allerbeste oplossing. En natuurlijk staat het voor de buitenwereld, die dolenthousiast afkeurend nee staat te schudden omdat je zo'n slechte moeder bent, een stuk beter als je vol tegen je peuter ingaat, maar daar bereik je niets mee. Ja, dat hij nog harder krijst in de winkel of dat het nog langer duurt voordat je hem uit dat brandweerautootje krijgt. Terwijl je kind gilt dat het einde nabij is, haal jij diep adem, denk je aan je voeten om te aarden en kijk je met stille hoop uit naar de dag dat hij 18 is.

Mocht je nu verslagen naar je scherm staren, dan heb ik ook nog een klein beetje goed nieuws: volgens Me to We heeft de terrible two fase ook nog mooie kanten.