Gabriella van Rosmalen

Je wallen hangen tot op de grond, de koffie is niet aan te slepen en je humeur is beneden alle peil. Slaapgebrek sloopt je, daar is geen twijfel over mogelijk. Terwijl je in het ledikantje of bedje kijkt, lacht het meest schattige wezen ter wereld je toe, maar slapen? Ho maar. Ergens, diep van binnen, weet je dat je deze staat van slapeloosheid niet langer trekt. Daarom deze ode aan iedere moeder met slaapgebrek.

Lieve mama met slaapgebrek,

Deze ode breng ik je niet zomaar, want ik weet als geen ander hoe het is om slaapgebrek te hebben. De eerste 20 maanden van haar leven heeft Mae misschien 5 keer doorgeslapen, en ik denk dat ik het dan nog ruim pak. Als baby sliep mijn dochter overdag amper en werd ze ‘s nachts vaak wakker. Toen ze eenmaal een dreumes was, werden de nachten helemaal verschrikkelijk. Het inslapen duurde, letterlijk, uren. Zodra ze sliep, gingen wij ook vaak naar bed, om vervolgens om 01.00 uur weer wakker getetterd te worden. Als we geluk hebben, deed ze na 3 uur haar ogen weer dicht, maar het gebeurde ook vaak genoeg dat ze pas rond 04.30 uur in slaap viel. Iedere nacht was het hetzelfde liedje, maanden achter elkaar.

Ik heb oprecht geen idee hoe mijn man en ik het gedaan hebben in die tijd. Mae ging standaard 1 keer per maand logeren, wat echt een zegen was. En af en toe, als mijn ouders zagen dat we het echt niet meer trokken, ging ze een nachtje extra naar opa en oma toe. Hoewel we daar enorm van genoten, knapten we er lichamelijk niet van op. Manlief had het gevoel alsof hij de hele dag met watten in zijn hoofd liep en ik vergat aan de lopende band allerlei zaken.

Je kan niet alles aan

Jij, lieve moe-der, ervaart ongetwijfeld weer andere klachten, maar je hebt één ding met ons gemeen: je bent aan het einde van je Latijn. Het enige dat je nog wilt, is slapen. Het liefst de hele nacht in 1 ruk door, maar een paar uur achter elkaar zou ook al heel fijn zijn. Je troost je kindje met alles dat je in je hebt en je staat uit pure liefde naast het bedje, maar wat voel je je ellendig. Soms huil je ook, als je jouw kleintje weer wakker hoort worden. Niet altijd met tranen, maar wel in gedachten. Bij iedere nachtelijke brul trekt een een koude rilling over je rug, want het betekent dat je weer je bed uit moet.

In die tijd heb ik twee waardevolle dingen geleerd: ik ben echt niet de enige met een wanhopig slecht slapende baby en ik moet alle hulp accepteren die me wordt aangeboden. In die tijd deelde ik mijn ervaringen af en toe op Instagram en daar kreeg ik vaak ‘s nachts de meeste reacties op. Het is vaak rozengeur en maneschijn all over the place, maar je wilt niet weten hoeveel ouders er ‘s nachts uren doorbrengen met hun baby.

Hulp accepteren kostte mij behoorlijk wat moeite, omdat ik vond dat ik faalde als moeder. Iedereen was toch weleens moe? Ik moest dit allemaal zelf wel kunnen regelen. Het kwartje viel pas toen ik ‘s nachts een lief appje kreeg van mijn zus (die nachtdienst had) en ik daar ontzettend hard om moest huilen. Bijna nog harder dan Mae, en dat was echt een prestatie toentertijd. Ik wist dat ik door mijn reserves heen was en dat ik vaker om hulp moest vragen.

Je bent een absolute held

Maak niet dezelfde fout als ik door aan jezelf te twijfelen of jezelf een slechte moeder te vinden. Je bent een absolute held, omdat je dit al zolang volhoudt. Je wilt het beste voor je kindje en die heeft helemaal niets aan een moeder die op haar tandvlees loopt. Accepteer dit zonder daar een gigantisch schuldgevoel aan over te houden, want dat is nergens voor nodig. Wat jij presteert, is topsport. Je houdt een lief, klein hummeltje in leven, zorgt dat het huishouden gewoon doorloopt, hebt misschien een baan en ook behoefte aan (iets van – we moeten in tijden van baby's wel realistisch zijn) een sociaal leven. Alleen daarom moet iedereen al zijn petje voor je afnemen.

Lieve moeder met slaapgebrek, onthoud één ding: ook jouw kindje gaat een keer slapen. Geloof me, als je dat toen tegen me zei, lachte ik je vierkant uit. Maar inmiddels is Mae twee jaar en slapen we vaker door dan dat we naast haar bed staan. Het komt goed, dat beloof ik je.

Heel veel liefs,

Een voormalig moeder met slaapgebrek