Gabriella van Rosmalen

Ik weet dat het erbij hoort en dat het mijn kind opvoeden wel het minste is wat ik kan doen voor de rest van de wereld. Niemand zit namelijk te wachten op een giller in de Intratuin, een gooier in een restaurant of een grijper die 6 blikjes goedkope energiedrank zonder te betalen in zijn rugzak laat glijden. Maar man, wat vind ik opvoeden soms stom, zeg.

Mae is een kleine driftkikker en kan een hoop herrie maken als ze haar zin niet krijgt. Peuter-eigen, ik weet het. Omdat ik haar ogen best vaak stom, streng en saai ben, hebben mijn dochter en ik soms strijd. Of vaak strijd, als je het aan haar vraagt.

Stampertje

Soms denk ik weleens dat ik Stampertje van Bambi in huis heb, in plaats van een peuter. Dat is vooral op de momenten dat Mae haar inner dramaqueen de ruimte geeft om zich te laten zien. Hoe durf ik het ook in mijn hoofd te halen om haar te verbieden zichzelf bijna te verstikken met een snoer? Waarom ren ik in hemelsnaam gillend naar haar toe als zij met een blij hoofd op een kop thee afloopt? En dan heb ik het nog niet eens over al die keren dat het mij niet lukt een gesneden boterham weer aan elkaar te lijmen of een bord yoghurt te laten veranderen in een ijsje.

Wat ik echt niet leuk vind aan mijn kind opvoeden

Dat zijn de momenten dat de kleine Erwt mij een loedermoeder vindt en begint te stampen. Vervolgens gaat ze liggen en als ik geluk heb, rolt ze daarna ook nog een stukje. Uiteraard alles onder de begeleiding van een hoop kabaal. 

Inmiddels kan ik er soms om lachen (wat ook direct de meest effectieve manier is, want ze vindt het verschrikkelijk als ik dat doe en stopt dan vaak meteen), maar wat heb ik er toch een hekel aan. Het is een van de redenen waarom ik het soms echt niet leuk vind om mijn kind op te voeden.

Uitleggen

Ik probeer Mae bij te brengen dat ze het gewoon kan vertellen als ze het ergens niet mee eens is. Ik vind het erg belangrijk dat ze leert dat papa en mama (mama iets meer dan papa, maar dat vertellen we natuurlijk niet aan papa zelf) de beslissingen nemen. Als wij iets op die manier willen, dan kan ze op haar kop gaan staan, maar dan moet ze het wel gewoon doen. 

Dat betekent niet dat wij haar gevoel en haar mening niet mee kunnen nemen in ons besluit. Haar vocabulaire is nog niet toereikend genoeg om de discussie aan te gaan (Halleluja!), maar ze weet heel goed wat we bedoelen en kan ook prima aangeven wat ze zelf wilt. Als ik wil dat het anders gaat, dan leg ik dat haar uit. Vaak leidt dat tot een Stampertje-bui, maar soms snapt ze het ook. Dan heeft ze door dat ze niet op haar sokken naar buiten mag of dat het gevaarlijk is om head first van de trap te gaan. 

Nee-knikker

Ik vind het vooral moeilijk als ze iets echt weigert te doen, terwijl ik dat wel van d'r vraag. Denk hierbij bijvoorbeeld aan haar broodkorstjes opeten. Soms weigert ze dat pertinent en weet ik gewoon niet hoe ik haar zover moet krijgen dat ze het wel doet. 

Aan de ene kant wil ik het er niet bij laten zitten, want dan ‘wint' ze en denkt ze straks dat ze het zo altijd mag doen. Aan de andere kant kan ik het moeilijk bij haar naar binnen proppen.

Eigenlijk valt en staat het negatieve gevoel wat ik af en toe aan ‘opvoeden' koppelt, vooral met het gevoel van onmacht wat daarbij komt kijken. Ik wil het zo graag in een keer goed doen en Mae behoeden voor de opvoedblunders die ik maak. Maar het is een leerproces dat we langzaam maar zeker allebei iets beter onder de knie krijgen.

Gaat opvoeden jou makkelijk af of struggle je ook nog regelmatig?