Gabriella van Rosmalen

In deel 1 vertelde ik dat er in overleg toch besloten was om ook deze bevalling in te leiden. Ik werd naar huis gestuurd met een ballonnetje en had goede hoop dat het direct raak was. Niet dus. Er volgde nog een lange nacht waarin mijn buik ontzettend zen was en de weeën ver weg. Ik verwachtte tijdens de controle geen vooruitgang in de ontsluiting, maar de dokter had een andere boodschap voor me.

Zwanger zijn en bevallen is niet bepaald vrouwvriendelijk. Het is zo'n beetje het meest vrouwelijke wat je kan doen, maar vriendelijk is het alles behalve. Ook tijdens dit onderzoek mocht ik weer met mijn benen in de o zo charmante beugels en stonden er twee man naar mijn ‘down under' te staren. Nadat de ballon verwijderd was en de arts met flink wat pijnlijke doortastendheid de ontsluiting had opgemeten, kwam het verlossende antwoord: ik zat al op 4 tot 5 centimeter. En dat zonder een wee weg gepuft te hebben. Ik werd opgenomen en mocht een gezellig bed uitzoeken op de kraamafdeling.

Shit, zo voelden die krengen dus!

Eenmaal geïnstalleerd, met voor Wim een bakkie koffie en voor mij een gezellig pilletje die de weeën moest laten rollen, kon het grote wachten beginnen. Mae diende zich redelijk snel aan en uiteraard hoopte ik hier weer op. Tijdens een bevalling kan je echter maar van een ding uitgaan en dat is dat je nergens van uit kan gaan.

Om het wachten wat leuker te maken, ging ik verder met mijn marathonsessie Expeditie Robinson. En net toen iemand ongenadig hard naar huis werd gestemd, voelde ik hem: de eerste wee. Direct wist ik weer hoe scherp en gemeen die pijn was. Dat ze daar al die tijd nog niets op gevonden hadden.

puf-puf-puf-puf-puf

Al snel volgden de weeën elkaar op en had ik ze om de drie tot vier minuten. De arts kwam weer kijken hoe het ging en gaf groen licht voor de verloskamer. Met een beetje gevoel voor timing kon ik precies tussen twee weeën door naar de overkant, om daar de rand van het bed weer vast te grijpen.

De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug.

Kommer en kwel: de wanhoopsfase

En toen hadden die gemene krengen het pas echt naar hun zin. De weeën kwamen om de twee minuten en ik had geen idee meer hoe laat het was of hoe lang dit al duurde. Het enige waar ik me op focuste was op constante golven die door mijn buik en rug gingen.

Waarschijnlijk verwachten veel van jullie dit niet, aangezien ik in het verleden weleens heb laten zien dat mijn pijngrens niet altijd even hoog ligt, maar als iets echt heel erg pijn doet, keer ik in mezelf. Zo werkte het met de weeën ook. Zolang ik niets anders hoefde te doen, kon ik ze best goed hebben. Ze kwamen trapsgewijs en trap vier was het ergste. Zodra ik die achter de rug had, wist ik dat ik weer een beetje kon ontspannen.

Tot het moment dat ik iets voelde ‘zakken' en ik direct doorhad dat het minst leuke gedeelte van de bevalling was aangebroken: de wanhoopsfase

De boel ontploft!

Ik hoorde pas achteraf dat die fase zo heette, maar wanhoop was precies wat ik op dit moment voelde. Oh lord, er moest een baby door een heel klein gaatje! Voor mijn gevoel ontplofte mijn onderlichaam en stond er zoveel druk op dat ik van gekkigheid niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ik snauwde naar Wim dat hij op belletje moest drukken en al snel kwam de arts controleren hoe het ervoor stond.

Ze brak mijn vliezen en vanaf dat moment ging het pas echt los. Onze kleine Karel had geen zin meer om binnen te blijven en binnen 5 minuten was mijn 6 centimeter ontsluiting veranderd in 10 centimeter.

Ik jammerde dat ik het niet-persen niet langer kon volhouden en dat ik wilde stoppen met bevallen. De verpleegster, die de hele tijd ontzettend zachtaardig was geweest, vond dat geen goed plan en gaf me een flinke schop onder mijn kont. Ik was er bijna en ze verzekerde me dat de baby nu echt ieder moment geboren kon worden.

In de tussentijd zette Wim zijn leven op het spel door tegen me te zeggen dat ik rustig moest ademen. Het is maar goed dat blikken niet konden doden en dat iedereen je al je uitspraken vergeeft als je aan het bevallen bent…

Wat ben je mooi!

De verpleegster had overigens helemaal gelijk. Na 10 minuten persen en een beetje hulp werd onze lieve Lewis geboren. Ik mocht hem zelf aanpakken en hij zette het vrijwel direct op een brullen. Stiekem controleerde ik meteen of het wel echt een jongetje was en of zijn handjes en voetjes compleet waren. Toen dat het geval bleek te zijn, werd ik helemaal rustig en direct straalverliefd. Ik was zo blij dat het voorbij was, dat ik weer een bevalling mocht meemaken en dat ik nu niet alleen een geweldige dochter maar ook een geweldige zoon had.

Door een kleine kans op hartproblemen bij Lewis moesten we een nachtje blijven en onderging hij een aantal hartfilmpjes. Na 24 uur hoorden we dat het een kerngezond knaapje was en verlieten we met gierende banden het ziekenhuis. Het grote genieten kon beginnen!