Gabriella van Rosmalen

Pas bevallen vrouwen praten graag, veel en lang over hun bevalling. Geen idee waarom, het is nou eenmaal zo. Ik ben dan ook geen uitzondering. Iedereen die het horen wil, krijgt het verhaal in geuren en kleuren voorgeschoteld. Trouwens, ook als je het niet wil horen, heb ik nog weleens de neiging om het te vertellen. Lucky me dat ik een blog heb, zodat ik nogmaals uit de doeken kan doen hoe ik kleine Lewis op de wereld zette.

Tijdens mijn eerste zwangerschap wist ik al heel vroeg dat ik tussen de 37ste en 38ste week ingeleid zou worden. Ik heb toen ook geen seconde gedacht dat ik ‘zelf' zou bevallen. Nu was dat echter een ander verhaal. Vanaf week 37 dacht ik dat ieder moment mijn vliezen konden breken en zei ik elke avond voor het slapengaan tegen Wim dat het ‘vannacht weleens kon gaan gebeuren!'

Ik heb 21 keer hetzelfde zinnetje opgedreund, zonder resultaat.

Toch een inleiding

Toen ik met 39 weken mijn laatste check in het ziekenhuis had, sprak ik met de arts over mijn angst om zo lang zwanger te zijn. Bij Mae moest en zou ik per se vroegtijdig bevallen, en nu mocht ik zomaar langer doorlopen, zelfs tot na 40 weken. Dat leverde bij mij de nodige angsten en nare gedachten op. Voor mijn gevoel was de kleine man beter af buiten mijn buik dan erin. De arts kon zich daar goed in vinden en zo besloten we dat ik op 1 mei, de uitgerekende datum, sowieso langs zou komen voor een check en eventueel een inleiding.

Hoera, een ruime 1 centimeter!

Die vrijdag gingen manlief en ik om stipt 8.00 uur door de deuren van het verloscentrum. Ik had heus af en toe wel een krampje, maar ik verwachtte eigenlijk de termen ‘potdicht' en ‘geen speld tussen te krijgen'. Gelukkig bleek Lewis toch een klein beetje zin te hebben in een kennismaking met de buitenwereld, want ik bleek toen al op een ‘ruime 1 centimeter' te zitten. Vooral het feit dat de arts de term ‘ruime' gebruikte, gaf de burger wat moed. Nog maar 9 te gaan! Er werd een ballonnetje geplaatst en met een aantal instructies op zak mochten we weer naar huis.

Eenmaal thuis werd de buikpijn flink wat heftiger, maar zwakte ook regelmatig weer af. Er was geen pijl op te trekken en dat gold ook voor mijn smaakpapillen. Opeens had ik trek in Snickers en patatjes met rode kool. Wim keek me eens voorzichtig aan, zag de blik in mijn ogen en besloot vooral niet tegen me in te gaan.

Terecht overigens, want wie deed hier nu al het zware werk?

Gaat het vandaag gebeuren?

Die nacht sliep ik voor geen meter, maar dat kwam niet door een baby die zijn best deed om naar buiten te komen. Er was geen krampje meer te bekennen en mijn buik was volledig rustig. Ik verwachtte dus wederom weer helemaal niets van het inwendige onderzoek en zou al zielsgelukkig zijn met een centimetertje erbij.

De arts had echter een hele andere boodschap voor me. Zouden wij die dag dan alsnog onze baby ontmoeten?

Binnenkort lees je hoe mijn bevalling afliep. Met daarin onder andere: ik scheld mijn man uit en op je kop krijgen van de lieve verpleegkundige.