Gabriella van Rosmalen

De negen maanden van de zwangerschap vliegen voorbij, de laatste dagen lijken juist eeuwen te duren en nu Lewis alweer een week bij ons is, heb ik het gevoel dat het nooit anders is geweest.

Precies zeven dagen geleden zette ik onze knappe kleine man op de wereld. Daar had ik, net zoals bij Mae, niet heel erg veel tijd voor nodig. Vanaf de eerste wee duurde het drie uur voordat ik Lewis voor het eerst ontmoette. Bij Mae maakte ik de, volgens de artsen, onvergeeflijke fout door te zeggen dat ze er nog een beetje vies uitzag (wat ook zo is bij pasgeboren baby's!) dus dit keer pakte ik het slimmer aan: daar ben je dan lieverd!

“Mama heel erg gemist!”

Over mijn bevalling schrijf ik nog een aparte blog. Net als iedere pas bevallen vrouw vertel ik dat verhaal het liefst in geuren en kleuren, dus geloof me, dat komt nog aan bod. De uitleg waarom Lewis en ik een nachtje in het ziekenhuis moesten blijven is onderweg, maar ik kan wel alvast verklappen dat die ene overnachting de thuiskomst nog specialer maakte.

Mae stond ons dolgelukkig op te wachten, supernieuwsgierig naar haar kleine broer. Het eerste wat ze tegen mij zei was: “mama heel erg gemist!”. Dat zijn de woorden die een instabiele, verse moeder van twee dolgraag wil horen en direct wat ingehouden tranen opleverde.

Hetzelfde koppie maar een totaal andere baby

Mae en Lewis lijken qua uiterlijk best wel op elkaar. Ze hebben (hadden) als baby allebei hetzelfde ronde koppie, donkere haar en felle oogjes. Maar in gedrag zijn ze totaal verschillend. Mae was erg alert, dronk heel slecht, was pas na twee weken op haar geboortegewicht en stond continu ‘aan'. Lewis is veel relaxter, drinkt als een malle en woog op de vijfde dag al meer dan net na de geboorte. Dat maakt het een behoorlijk andere kraamtijd. Hij lijkt zelfs beter te slapen! Alhoewel dat ook best een lucky shot kan zijn natuurlijk.

Ik geloof ook wel dat hij nu rustiger is omdat wij dat ook zijn. We hebben ontzettend veel geleerd van Mae en weten nu beter wat wel en niet werkt. Daarnaast hebben we nu natuurlijk een geweldige helpster die hem regelmatig een dikke knuffel geeft, helpt met badderen en ons er graag op attendeert dat de kleine man huilt

Rustig aandoen

Lewis doet het dus ontzettend goed, Mae dartelt overal omheen en kletst de oren van ons hoofd, Wim is een bezige huisvader die het soms drukker maakt voor zichzelf dan nodig en ik probeer een beetje met alles mee te doen. Het liefst mis ik niets van Mae maar tegelijkertijd vind ik het ook heerlijk om lekker met Lewis te knuffelen op bed. Qua herstel gaat het gelukkig de goede kant op. Er zijn nog een paar beurse plekken hier en daar en ik moet ook niet te veel willen, maar verder mag ik niet klagen.

Ja ja, voor je het weet ben je opeens moeder van twee. Wat een heftige, maar o zo mooie verandering.