Moeders, verenig u. Dit wordt een gesprek van de ene mama tot de andere. We hebben namelijk het nodige te bespreken. WAAROM, en dit schrijf ik bewust in hoofdletters, zijn wij toch zo onwijs onzeker over onze prestaties als moeder?
Een mede-mama zei laatst tegen me: “ik heb het idee dat ik steeds opnieuw het wiel moet uitvinden, en dat terwijl er al zoveel andere moeders zijn.” Antwoord daarop geven was lastig, want ik heb dus ook meer dan eens geen idee. Regelmatig surf ik een rondje over het wereldwijde web om te kijken of ik het wel goed doe.
Melk
Zo vraag ik me bijvoorbeeld al weken af of Mae niet te veel melk drinkt. Het zou toch behoorlijk rot zijn als ik met zoiets simpels als een flesje melk de plank volledig mis sla. Hoeveel ik er ook over lees, ik kan maar niet de innerlijke rust vinden bij mijzelf om achter mijn beslissing te staan om haar 2,5 flesje (zo'n 350 milliliter) op een dag te geven.
Het feit dat andere mensen hier een mening over hebben, zou mij niet dwars moeten zitten. Ik zou immers voor een sterke moeder door moeten gaan! Maar helaas, daar komt die onzekerheid weer om de hoek kijken. Doe ik het eigenlijk allemaal goed? Maak ik niet mega verkeerde beslissingen met van alles en nog wat?
Vergelijken is de grootste valkuil
Het vergelijken van de prestaties van je eigen kindje met die van anderen werkt ook niet echt mee natuurlijk, en ik denk dat dat de grootste fout is die wij, moeders, maken.
Ogh jeetje, dat kindje loopt al en de mijne dartelt alleen de bank nog op en neer. Stimuleer ik haar wel genoeg? Oefen ik goed of juist helemaal op een verkeerde manier? Moet ik wel oefenen of moet ik haar juist haar gang laten gaan?
Ik vraag me soms af of ze alle dingen doet die ze ‘moet' doen en of ik haar genoeg uitdaag meer te ontdekken. Ik prent mezelf dan altijd maar weer in dat ieder kindje zijn eigen pad volgt en dat mijn kleine knapperd al zoveel dingetjes kan waar ik ontiegelijk trots op ben.
Eigenlijk moeten alle mama's gewoon hun onzekerheid uit het raam gooien en genieten van het moois dat die guppies in ons leven brengen. Want hoe zelfverzekerder wij als ouders zijn, hoe meer we een van de mooiste dingen in ons leven optimaal kunnen ervaren.
Ben jij erg onzeker? Of leer je steeds meer om bepaalde dingen ook los te laten?
Ik heb zelf geen kinderen maar ik lees dit vaker van/over moeders, en ik denk echt: hoe dan?! Zelfs als je je kind een liter melk per dag geeft, kan er volgens mij niet echt iets heel erg misgaan? Mijn schoonmoeder zegt wel eens: als ze 18 zijn zijn ze allemaal zindelijk, zo voel ik dat ook (maar misschien zou ik heel anders praten als ik zelf een kind had!). Het zijn uiteindelijk kleine dingen op een mensenleven, de juiste hapjes/drankjes/luiers/etc. Hoe komt het toch dat moeders dit zo belangrijk vinden? En wat vinden de vaders?
Ik denk dat het vaak ook bepaald wordt door de reactie van de buitenwereld. Dan vertel je ergens wat je kind eet of drinkt en dan is het altijd: krijgt Mae zo veel / zo weinig!? Daardoor ga je juist aan de kleine dingen twijfelen. Ze worden natuurlijk allemaal groot en zindelijk (ik hoop zo hard voordat ze 18 is xD), maar het liefst wil je het perfect doen. Terwijl dat natuurlijk niet echt mogelijk is.